Πιο δύσκόλο από την επιλογή του χρώματος του τεχνητού που θα χρησιμοποιήσουμε στο ψάρεμα μας είναι η συγγραφή ενός κατατοπιστικού κειμένου που θα ρίχνει φως σε αυτό το θολό τοπίο.
Όποιος επιχείρησε κάτι τέτοιο περιορίστηκε στην αναφορά της άποψης του και στο τελικό συμπέρασμα ότι όντως το τοπίο είναι θολό. Προσωπικά δεν νιώθω ότι οι εμπειρίες μου και οι γνώσεις μου μπορούν να ρίξουν άπλετο φως στο τοπίο όπως επίσης δεν ήθελα να παρουσιάσω ένα ακόμη άρθρο «άποψης». Έτσι διάλεξα να κάνουμε όλοι μαζί ένα ταξίδι αναζήτησης συγκεκριμένων στοιχείων για τα χρώματα των τεχνητών μέσα από τις δικές μου απορίες, που σίγουρα κάποια στιγμή έχουν περάσει και από το δικό σας μυαλό. Άσχετα με το κατά πόσο διαφέρουν οι απορίες μας, είναι βέβαιο ότι όλοι όσοι ασχολούμαστε με το spinning σε αυτόν τον τόπο, είμαστε βαθιά προβληματισμένοι με αυτό το θέμα. Αλλά τι γίνεται με τους υπόλοιπους ψαράδες έξω από την χώρα μας; Έχουν βρει κάποια λύση;
Τα χρώματα των «ψαράδων»
Μην νομίζετε ότι το θολό αυτό τοπίο είναι προνόμιο της χώρας μας. Απεναντίας απασχολεί τους spinners σε όλο τον κόσμο είτε ψαρεύουν στην θάλασσα, είτε στα γλυκά νερά. Μια συνήθης άποψη που κυριαρχεί στο εξωτερικό για τα χρώματα είναι ότι «colors of the baits are made to catch anglers and not so much the fish» δηλαδή «οι χρωματισμοί των τεχνητών είναι φτιαγμένοι για να πιάνουν τους ψαράδες και όχι τόσο πολύ τα ψάρια». Υιοθετώντας την, βρίσκουμε την «λύση» στο marketing των εταιριών που στο βωμό του κέρδους προσπαθούν να εξαπατήσουν τον καταναλωτή, δημιουργώντας μια ποικιλία χρωματισμών που δεν προσφέρει τίποτα στην απόδοση των τεχνητών. Η δική μου γνώμη είναι ότι αυτή η άποψη είναι πολύ ρηχή και περισσότερο δικαιολογεί την δική μας άγνοια παρά προσφέρει κάτι επί της ουσίας. Άλλωστε εάν υπάρχουν χρωματισμοί που σίγουρα αποδίδουν γιατί οι εταιρίες να μην τους προσφέρουν σε εμάς σαν μοναδικές λύσεις ώστε να ανεβάσουν κατακόρυφα την αποδοτικότητα των προϊόντων τους και μαζί τις πωλήσεις τους; Για μένα το θέμα αυτό είναι πιο σύνθετο και νομίζω ότι για να το αναλύσουμε θα πρέπει πρώτα να ψάξουμε πιο βαθιά. Αυτό που επιβάλλεται να αναλυθεί από την αρχή αυτού του άρθρου είναι η πρωταρχική ερώτηση που βασανίζει τους πάντες : «Άραγε, πως βλέπουνε τα χρώματα τα ψάρια;».
Η όραση των ψαριών
Η απάντηση στο παραπάνω ερώτημα δεν μπορεί να είναι απόλυτη για τον απλούστατο λόγο ότι κανένας «συγκάτοικος» μας πάνω σε αυτό τον πλανήτη δεν μπορεί να συνομιλήσει μαζί μας ώστε να μας περιγράψει πως αποκωδικοποιούνται στον εγκέφαλο του τα χρώματα. Παρόλα αυτά η επιστήμη εξετάζοντας την όραση κάποιου ζώου μπορεί να βγάλει πολλά συμπεράσματα για το κατά πόσο αναπτυγμένη είναι και πιο φάσμα χρωμάτων μπορεί να αντιληφθεί ο εγκέφαλος του. Τα συμπεράσματα αυτά βγαίνουν μέσα από μελέτες στους οφθαλμούς και συγκεκριμένα στους φωτουποδοχείς που διαθέτει κάθε ζώο. Επιστημονικές μελέτες δείχνουν ότι τα ψάρια διαθέτουν πολύ ανεπτυγμένη όραση και τα περισσότερα από αυτά έχουν χρωματική αντίληψη καλύτερη από εμάς μέσα στο ίδιο τους το περιβάλλον. Συγκεκριμένα ο αμφιβληστροειδής χιτώνας στους οφθαλμούς των ψαριών διαθέτει δυο τύπους φωτουποδοχέων, τα ραβδία και τα κωνία. Τα κωνία χρησιμεύουν κυρίως για την ημερήσια όραση και είναι υπεύθυνα για την διάκριση των χρωμάτων και άλλων λεπτομερειών. Για την νυχτερινή όραση ενεργοποιούνται τα ραβδία που όμως δεν προσφέρουν διάκριση χρωμάτων, παρόλο που μπορούν να δώσουν στο ψάρι μια ελαφριά διάκριση της έντασης αυτών. Επίσης έχει παρατηρηθεί ότι τα ψάρια που κυνηγούν την ημέρα έχουν αναπτύξει περισσότερο την ημερήσια όραση τους σε αντίθεση με τα ψάρια που κυνηγούν την νύχτα τα οποία έχουν αναπτύξει περισσότερο την νυχτερινή
όραση. Άρα τα ψάρια, την ημέρα τουλάχιστον, βλέπουν πάρα πολύ καλά και το συμπέρασμα που γεννάται αυτόματα είναι ότι τα χρώματα των τεχνητών σίγουρα παίζουν σημαντικό ρόλο στην απόδοση τους. Στην παρούσα φάση και αφού έχουμε ένα συμπέρασμα ας αφήσουμε κατά μέρος την νύχτα και ας ασχοληθούμε με την ημέρα. Είναι γνωστό ότι διαφορετικά διαθλάται το φως στον αέρα σε σχέση με το νερό με αποτέλεσμα κάποια χρώματα να μην γίνονται ορατά όσο το φως ταξιδεύει προς τον πυθμένα. Οι μελέτες δείχνουν ότι το κόκκινο χάνεται πρώτο μετά τα δέκα περίπου μέτρα βάθος και στην συνέχεια σταδιακά χάνονται τα υπόλοιπα. Τα τεχνητά μας όμως κατά 99% κινούνται πάνω από το όριο αυτό οπότε αυτός ο παράγοντας θεωρητικά μας είναι άχρηστος και δεν πρέπει να μας απασχολεί. Έτσι μέχρι ώρας στα ημερήσια ψαρέματα μας έχουμε να αντιμετωπίσουμε ψάρια κυνηγούς που βλέπουν πολύ καλά σε ένα περιβάλλον όπου όλα τα χρώματα είναι ορατά. Μέσα από αυτην την ροή των σκέψεων και έχοντας απλουστέψει πολύ τα πράγματα, αυθόρμητα έρχεται το ερώτημα : «Μήπως τελικά αν μπορούσαμε να παρουσιάσουμε στον θηρευτή ένα τεχνητό δόλωμα που θα είχε ακριβώς τα ίδια χρώματα με το φυσικό του θήραμα, θα λύναμε το πρόβλημα μας;»
Η τέλεια «απομίμηση»
Κάνοντας spinning προσπαθούμε να ξεγελάσουμε τον θηρευτή με ένα τεχνητό δόλωμα που μιμείται κάποιον ζωντανό οργανισμό με τον οποίο τρέφεται. Ας υποθέσουμε ότι είχαμε την δυνατότητα να εξαπατήσουμε τους θηρευτές με ένα τεχνητό δόλωμα που θα είχε την τέλεια πλεύση ψαριού-θύματος. Μετά από τα παραπάνω, λογικό είναι να επιλέξουμε τα χρώματα του τεχνητού αυτού να είναι ίδια με τα χρώματα του ψαριού-θύματος. Για παράδειγμα εάν είχαμε την τέλεια απομίμηση χρωματισμού κέφαλου τότε θα μπορούσαμε με αυτό το δόλωμα να εξαπατήσουμε ένα γοφάρι ή μια λίτσα πολύ εύκολα. Αφού τα πράγματα είναι τόσο απλά γιατί τότε υπάρχουν πολλές αναφορές σε όλο τον κοσμο, όσο και στην χώρα μας, σύλληψης ψαριών σε τεχνητά με χρωματισμούς που δεν έχουν καμία σχέση με τους φυσικούς χρωματισμούς
των ψαριών-θυμάτων; Μήπως πρέπει να εξετάσουμε παράλληλα την συμπεριφορά των ψαριών-θηρευτών; Πράγματι τα αιτία των επιθέσεων των θηρευτών είναι πιο σύνθετα και δεν βασίζονται μόνο στην πείνα τους αλλά βασίζονται και σε άλλους λόγους όπως η προστασία της κυριαρχίας του χώρου τους, η περιέργεια, η προσπάθεια επίδειξης ή ενόχληση κατά την περίοδο ζευγαρώματος ακόμα και η άμυνα από φόβο. Άρα κάτι που είναι διαφορετικό μπορεί να αποδώσει στο ψάρεμα μας, για αυτό πολλές φορές επιδιώκουμε αυτην την διαφορετικότητα. Έχοντας φτάσει σε αυτό τον σταθμό στο ταξίδι της αναζήτησης του κατάλληλου χρώματος των τεχνητών μας για ημερήσιο ψάρεμα, καταλήξαμε στην θεωρία ότι χρειαζόμαστε δυο είδη χρωματισμών για να αντιμετωπίσουμε όλες τις συμπεριφορές : έναν που θα μιμείται τα χρώματα των ψαριών-θηραμάτων και έναν που θα είναι «ασυνήθιστος». Βέβαια η πείνα είναι το ένστικτο του θηρευτή που τον κάνει να γίνεται λιγότερο επιφυλακτικός οπότε η τέλεια απομίμηση είναι αυτή που θα μας φέρει τα περισσότερα αποτελέσματα και εκεί θέλουμε να εστιάσουμε την αναζήτηση μας. Σε αυτό το σημείο γεννάται η επόμενη απορία : «Τελικά όλα αυτά που ακούμε και διαβάζουμε κατά καιρούς για επιλογή σκούρων ή φωτεινών χρωματισμών ανάλογα αν έχει συννεφιά ή ηλιοφάνεια, δεν είναι τίποτα άλλο από ένα μεγάλο παραμύθι;».
Η φωτεινότητα του περιβάλλοντος
Προτού συνεχίσουμε με την ανάλυση του παραπάνω ερωτήματος πρέπει να σκεφτούμε ότι αφού τα ψάρια έχουν καλή όραση, το τεχνητό μας θα ξεγελούσε πάντα τον θηρευτή κάτω από οποιαδήποτε κατάσταση φωτεινότητας του νερού. Έτσι για παράδειγμα αν έχουμε την τέλεια απομίμηση ενός κίτρινου ψαριού-θύματος θα μπορούσαμε να ξεγελάσουμε τους θηρευτές του με ένα κίτρινο χρωματισμό άσχετα αν έχει συννεφιά ή ηλιοφάνεια αφού το ψάρι δεν αλλάζει χρώμα. Άρα ποιος ο λόγοςνα ασχολουμαστε με το πώς διαχέεται το φως του ήλιου
στο νερό και να μην ασχολούμαστε με το ποια είναι η τέλεια απομίμηση ψαριού- θύματος; Δυστυχώς υπάρχουν σοβαροί λόγοι για να ασχολουμαστε με την φωτεινότητα του περιβάλλοντος των ψαριών και λέω «δυστυχώς» γιατί τα πράγματα θα ήταν πολύ πιο απλά αν δεν υπήρχαν αυτοί οι λόγοι. Ας ξεχάσουμε για μια στιγμή τα κίτρινα ψάρια και ας ρίξουμε μια ματιά στα πιο συνηθισμένα ψάρια-θύματα των δικών μας θαλασσών όπως είναι η αθερίνα, η σαρδέλα, η γόπα, η ζαργάνα, ο γαύρος και φυσικά ο κέφαλος. Οι χρωματισμοί αυτών των ψαριών είναι σχετικά κοινοί αφού όλοι κυμαίνονται στο φάσμα του ασημί, του μπλε, του μαύρου και του λευκού. Πέρα από αυτό το γεγονός έχουν ακόμα ένα κοινό χαρακτηριστικό. Διαθέτουν λέπια τα οποία, εκτός από τις άλλες ιδιότητες τους, λειτουργούν σαν καθρέπτες ώστε να δίνουν ένα τύπου καμουφλάζ στα ψάρια, αποτυπώνοντας πάνω τους τα χρώματα του περιβάλλοντα χώρου. Αυτός είναι και ο κύριος λόγος που μέσα σε όλα τα προηγούμενα πρέπει να προσθέσουμε και την φωτεινότητα του περιβάλλοντα χώρου ώστε να βρούμε την τέλεια απομίμηση σε χρωματισμό. Η φωτεινότητα μέσα στο νερό αλλάζει ανάλογα με κάποιους παράγοντες όπως η διαύγεια, το βάθος και η φωτεινότητα έξω από το νερό. Σε θολά νερά το φως δεν φτάνει στον πυθμένα με την ίδια ευκολία που φτάνει σε διαυγή νερά. Έτσι το περιβάλλον των θολών νερών είναι πολύ σκοτεινό ενώ το περιβάλλον των καθαρών νερών είναι πολύ φωτεινό. Επίσης όσο κατεβαίνουμε προς το βυθό το φως χάνει την ένταση του με αποτέλεσμα το περιβάλλον
στην επιφάνεια να είναι πιο φωτεινό από ότι στον πυθμένα. Τέλος η συννεφιά και η ηλιοφάνεια δημιουργούν αντίστοιχα ένα σκοτεινό και ένα φωτεινό περιβάλλοντα χώρο μέσα στο νερό αφού τα σύννεφα λειτουργούν σαν φίλτρα εμποδίζοντας την ηλιακή ακτινοβολία. Έτσι καταλήγουμε στο συμπέρασμα ότι για να έχουμε την τέλεια απομίμηση θα πρέπει να λάβουμε υπόψιν μας δυο πράγματα: τα χρώματα του ψαριού-θύμα και τις συνθήκες φωτεινότητας που επικρατούν μέσα στο νερό. Αυτό δεν είναι και τόσο εύκολο εγχείρημα αλλά είμαστε τυχεροί γιατί στην θάλασσα τα ψάρια που επιθυμούμε να μιμηθούμε έχουν παρόμοιους χρωματισμούς με βάση το ασημί. Οπότε τουλάχιστον ξέρουμε ότι το κύριο χρώμα των τεχνητών μας πρέπει να είναι το ασημί, κάτι που αποδεικνύεται επίσης από την αποδοτικότητα που έχουν εδώ και χρόνια στην ελαφριά συρτή και στο spinning, τα ασημί κουταλάκια. Επίσης θα έχετε διαπιστώσει ότι τα τεχνητά που ονομάζονται ως απομίμηση σαρδέλας φέρουν μια ευθεία με στίγματα πάνω στο σώμα του και φυσικά κύριο χρώμα τους είναι το ασημί. Εδώ σίγουρα μας δημιουργείται το επόμενο ερώτημα που είναι : «Γιατί οι εταιρίες δεν διαθέτουν μεγάλη γκάμα σε ασημί χρωματισμούς πάρα διαθέτουν μια τεράστια γκάμα από «ασυνήθιστους» χρωματισμούς;».
Τα «γλυκά» χρώματα
Το spinning δεν είναι μια τεχνική που ξεκίνησε από την θάλασσα αλλά σαν πολλές άλλες τεχνικές μεταφέρθηκε από τα γλυκά νερά. Σήμερα το συντριπτικό ποσοστό των ψαράδων που ασχολούνται με το spinning ανά τον κόσμο, ψαρεύει στα γλυκά νερά και όχι στην θάλασσα. Λογικό λοιπόν είναι οι εταιρίες κατασκευής τεχνητών δολωμάτων να προσπαθούν να καλύψουν κυρίως τις ανάγκες των ψαράδων των γλυκών νερών, δημιουργώντας τεχνητά δολώματα τα οποία έχουν χρωματισμούς ψαριών-θυμάτων των γλυκών νερών. Έτσι ανοίγοντας ένα κατάλογο κάποιας εταιρίας θα δούμε χρωματισμούς με ονομασία Trout, Shad, Bluegill, Walleye, Goldfish, Perch, Crawfish, Pike κ.α. Όλα τα παραπάνω είναι είδη ψαριών του γλυκού νερού πουσημαίνει ότι οι εταιρίες κάνουν μια πολύ σοβαρή δουλειά για να εξυπηρετήσουν
τους καταναλωτές απλώς εμείς πρέπει να μάθουμε να ξεχωρίζουμε ποιοι χρωματισμοί αναφέρονται στις δικές μας ανάγκες. Για να γίνει αυτό αρκεί να μελετήσουμε προσεχτικά έναν κατάλογο που αναφέρει τις ονομασίες των χρωματισμών και να απομνημονεύσουμε τους χρωματισμούς που δεν κάνουν για εμάς ώστε αν τους συναντήσουμε σε κάποια άλλη εταιρία που δεν αναφέρει ονομασίες να μπορούμε να τους αναγνωρίσουμε. Βέβαια κάποια από τα ψάρια του γλυκού νερού διαθέτουν χρωματισμούς παρόμοιους με των δικών μας ψαριών αλλά αν υπάρχει χρωματισμός για τα δικά μας ψάρια γιατί να διαλέξουμε ένα χρωματισμό του γλυκού νερού; Οι πιο γνωστές ξένες ονομασίες των χρωματισμών που είναι απομιμήσεις των δικών μας ψαριών είναι Sardine (σαρδέλα), Mullet (κέφαλος), Mackerel (κολιός) και Needlefish (ζαργάνα). Πέρα όμως από τις απομιμήσεις, κάποιες εταιρίες έχουν εξελίξει χρωματισμούς που το φινίρισμα διαθέτει πρισματικές αποχρώσεις ώστε να αποκτήσει το τεχνητό τις ιδιότητες των λεπιών. Οι πρισματικές αποχρώσεις μπορούν να αντανακλούν ένα μεγάλο ποσοστό του φωτός που υπάρχει μέσα στο νερό με αποτέλεσμα να μπορούν να χρησιμοποιηθούν με επιτυχία, σχεδόν σε όλες τις συνθήκες φωτεινότητας. Την αντίθετη λειτουργία επιδιώκει μια τελευταία ανακάλυψη των εταιριών που είναι τα διάφανα τεχνητά χωρίς κανένα χρωματισμό. Τα τεχνητά αυτά αφήνουν το φως να περάσει μέσα από το σώμα τους ώστε να είναι λιγότερα ορατά σε συνθήκες μεγάλης φωτεινότητας δηλαδή εκεί που τα ψάρια διαβάζουν ακόμα και την μάρκα του τεχνητού. Μέσα από αυτήν την διαδρομή που κάναμε ως τώρα, σίγουρα κάποιος θα έχει αναρωτηθεί : «Ποιοι είναι τελικά αυτοί οι «ασυνήθιστοι» χρωματισμοί;».
Τα εξωπραγματικά χρώματα
Ο πιο παλιός και πιο συνηθισμένος «ασυνήθιστος» χρωματισμός είναι αυτός με την κόκκινη κεφαλή και το άσπρο σώμα. Προσωπικά για να μου το πουλήσουν στα μαγαζιά μου έχουν πει πολλά απερίγραπτα με καλύτερο ότι μοιάζει με ψάρι που το έχει δαγκώσει άλλο ψάρι στο κεφάλι και αιμορραγεί! Όταν τους ρώταγα: «καλά το κεφάλι αλλά το σώμα γιατί να είναι άσπρο;». Η απάντηση ήταν ότι έχει χάσει τα χρώματα του όπως όλα τα τραυματισμένα ψάρια! Όπως καταλαβαίνετε τίποτα από όλααυτά δεν ισχύει και εννοείται ότι κανένα ψάρι δεν μπορεί να έχει τραύμα που να του καλύψει με αίμα όλο το κεφάλι και να ζει. Επίσης τα τραυματισμένα, άρρωστα και στρεσαρισμένα ψάρια
χάνουν τα χρώματα τους αλλά σε καμία περίπτωση δεν γίνονται λευκά. Απλώς ο χρωματισμός αυτός είναι ένα φετίχ που δημιούργησαν οι ψαράδες πολλά χρόνια πριν ο άνθρωπος πατήσει το πόδι του στην σελήνη. Τον μύθο του «ματωμένου» τεχνητού σέβονται όλες οι εταιρίες, οι οποίες δεν μπορούν να πάνε κόντρα σε μια τόσο παλιά παράδοση παρόλο που δεν υπάρχει καμία τεκμηριωμένη εξήγηση για την αληθοφάνεια του. Το μόνο σίγουρο είναι ότι συμπεριλαμβάνεται στους χρωματισμούς που χρησιμοποιούμε όταν θέλουμε να παρουσιάσουμε στα ψάρια κάτι το αφύσικο και είναι ένας από τους πιο φωτεινούς σε συνθήκες χαμηλής φωτεινότητας και ιδιαίτερα στα θολά νερά. Άλλοι γνωστοί «ασυνήθιστοι» χρωματισμοί είναι ο κίτρινος, ο λευκός, ο μοβ, ο μαύρος, ο πορτοκαλί και ο Firetiger στις διάφορες αποχρώσεις του. Όλοι οι παραπάνω χρωματισμοί που ανάφερα είναι «ασυνήθιστοι» χρωματισμοί που συνιστούν οι εταιρίες αλλά ας μην ξεχνάμε ότι στην θάλασσα οποιοσδήποτε χρωματισμός απομίμησης πολύχρωμου ψαριού του γλυκού νερού μπορεί να φανεί ασυνήθιστος στα ψάρια. Μέχρι τώρα μιλήσαμε για χρώματα τεχνητών που κάνουν πλεύση μέσα στο νερό αλλά υπάρχουν και τεχνητά όπως τα popper που η πλεύση τους είναι πάνω στο νερό. Κάποιος μπορεί να αναρωτηθεί : «Άραγε τι ρόλο μπορεί να παίζουν τα χρώματα σε αυτά τα τεχνητά;»
Μέσα στους αφρούς
Πρόσφατα έπεσε στα χέρια μου το καινούργιο μικρό popper της Yo-zuri. Ο ένας εκ των δυο χρωματισμών από του οποίους είχα για επιλογή, ήταν άκρως εντυπωσιακός. Το καημένο το popperάκι είχε ντυθεί φαντάρος! Ούτε λίγο, ούτε πολύ τα χρώματα παραλλαγής του στρατού χρησιμοποιήθηκαν από την Yo-zuri για να ντύσει ένα τεχνητό της! Σε άλλες εποχές θα συμφωνούσα με τον φίλο που μου πρότεινε να το αγοράσω και να παω για πέρδικες, αλλά πια τίποτα δεν μπορεί να με εντυπωσιάσει σε χρωματισμό popper. Για αυτό φταίνε οι ψαράδες της Ηνωμένων Πολιτειών και της Αυστραλίας οι οποίοι ασχολούνται με το surfspinning και χρησιμοποιούν ανάμεσα σε άλλα είδη τεχνητών, μεγάλα popper. Το 70% των χρωματισμών είναι έντονα χρώματα και ανάμεσα τους παρατήρησα κάποιους εντελώς ακραίους όπως «Ποπαύ», «Simson’s», «Καγκουρό», «Καρχαρίας-Harley» κ.τ.λ. Μετά από όλα αυτά, ένας χρωματισμός παραλλαγής στρατού απλώς με εντυπωσιάζει χωρίς να με σοκάρει. Το ερώτημα όμως είναι γιατί τέτοιες ακρότητες να συναντώνται μόνο σε popper; Την απάντηση πιστεύω την δίνει το ίδιο το τεχνητό αφού η χρήση του είναι να δημιουργεί αφρούς και πίδακες νερού, σπρώχνοντας ένα μεγάλο όγκο νερούπάνω στο σώμα του το οποίο πολλές φορές βρίσκεται έξω
από το νερό. Επίσης οι ταχύτητες πλεύσης των popper είναι πολύ πιο μεγάλες από οποιοδήποτε άλλο είδος τεχνητού. Στην πραγματικότητα όταν ψαρεύουμε με ένα popper ακόμα και σε μπουνάτσα είναι σαν να ψαρεύουμε μέσα σε αφρούς. Άρα λογικό είναι τα χρώματα να μην παίζουν μεγάλο ρόλο σε τέτοιου είδους τεχνητά δολωματα οπότε οι ακρότητες δικαιολογούνται. Προσοχή, όμως! Υπάρχουν μερικά popper που δεν κινούνται μόνο στην επιφάνεια αλλά κάνουν και πλεύση μέσα στο νερό με αποτέλεσμα τα χρώματα τους να είναι τελείως ορατά στα μάτια των ψαριών. Τα τρία πιο γνωστά popper στην χώρα μας που κάνουν πλεύση για αρκετή ώρα μέσα στο νερό είναι το HydroTiger της Yo-zuri, το MegaPopper της Megabait και το PopQueen της Yamashita. Οι πλεύσεις των popper μικρού μεγέθους διαφέρουν πάρα πολύ από εταιρία σε εταιρία οπότε αν δείτε ότι κάποιο από αυτά κάνει πλεύση μέσα στο νερό καλό είναι να πάρετε τα μέτρα σας. Εδώ τελειώνει το ταξίδι της αναζήτησης μας και σαν επίλογος μένει μόνο μια ερώτηση να απαντηθεί : « Πόσο σημαντικά είναι τα χρώματα στην απόδοση των ψαρεμάτων μας;».
Ηλιοβασίλεμα, ξημέρωμα
Πολλοί υποστηρίζουν ότι οι πιο αποδοτικές ώρες στο spinning είναι το ηλιοβασίλεμα και το ξημέρωμα. Σε τέτοιες συνθήκες μεταβολής της φωτεινότητας υπάρχει ένας χρόνος προσαρμογής όπου αποδομούνται τα κωνία και ενεργοποιούνται τα ραβδία και αντίστροφα, ανάλογα αν πηγαίνουμε από μεγάλη φωτεινότητα σε μικρή ή το αντίθετο. Όσοι κάνουν εγγλέζικο θα έχουν βιώσει αυτές τις ώρες την δυσκολία προσαρμογής, προσπαθώντας να διακρίνουν το χρώμα της κεραίας ή το σίαλουμ του φελλού. Κάτι αντίστοιχο συμβαίνει και στην όραση των ψαριών που είναι περιορισμένη σε αυτό το χρονικό διάστημα που μεσολαβεί μέχρι να ολοκληρωθεί η διαδικασία προσαρμογής. Άρα ο αρχικός ισχυρισμός έχει κάποια βάση γιατί σε αυτές τις συνθήκες τα ψάρια δεν μπορούν να αντιληφθούν εύκολα τις όποιες παγίδες τους προσφέρουμε. Επίσης τα ψάρια-θύματα υπόκεινται στους παραπάνω κανόνες με αποτέλεσμα να μην μπορούν να διακρίνουν εύκολα τους θηρευτές τους οι οποίοι λογικό είναι να δραστηριοποιούνται περισσότερο αυτές τις ώρες. Τις ώρες αυτές τα αρπαχτικά βασίζονται στην πλευρική γραμμή για να κυνηγήσουν και πολύ λιγότερο στην όραση άρα η απόδοση των τεχνητών ανεβαίνει κατακόρυφα!
Νύχτα
Καταρχήν για αυτό το θέμα πρέπει να ξεκαθαρίσουμε από την αρχή ότι όταν μιλάμε για νυχτερινό ψάρεμα και επιλογή χρώματος εννοούμε ψάρεμα σε μέρη όπου η μοναδική πηγή φωτεινότητας είναι το φεγγάρι. Στα μέρη όπου υπάρχουν τεχνητές πήγες φωτεινότητας (λάμπες, προβολείς) επικρατεί μια κατάσταση όπως το ηλιοβασίλεμα και το ξημέρωμα οπότε το σκεπτικό επιλογής των χρωμάτων είναι περίπου το ίδιο όπως και την ημέρα. Άρα μας μένει να εξετάσουμε τι γίνεται όταν ψαρεύουμε νύχτα μακριά από τεχνητές πήγες φωτισμού. Για να γίνει ένα τεχνητό ορατό μέσα στο σκοτάδι πρέπει να πέσει επάνω του έστω και ελάχιστο φως που στην δική μας περίπτωση είναι το φως του φεγγαριού. Τα ψάρια σε τέτοιες συνθήκες ελάχιστου φωτισμού δεν διακρίνουν χρώματα (ή διακρίνουν ελάχιστα) επειδή είναι ενεργοποιημένα τα ραβδία. Διακρίνουν όμως σχήματα, κίνηση και αντανακλάσεις. Εδώ ένα τεχνητό με πρισματική βαφή θα είναι πιο αποτελεσματικό από οποιοδήποτε τεχνητό που απλώς φέρει κάποιο χρώμα. Όπως είπαμε και παραπάνω οι αντανακλάσεις των πρισματικών αποχρώσεων προσομοιάζουν τις αντανακλάσεις που δημιουργούνται όταν το φως πέφτει πάνω στα λέπια των ψαριών. Έτσι και την νύχτα τα τεχνητά αυτά μπορούν και αντανακλούν το ελάχιστο φως του φεγγαριού, δίνοντας στον θηρευτή μια πολύ ρεαλιστική εικόνα για να κυνηγήσει. Δεν είναι τυχαίο ότι το τεχνητό CrystalMinnow της Yo-zuri που έχει πρισματική βαφή αναγράφει στην συσκευασία : «Reflectsthemoonlight» που σημαίνει «Αντανακλά το σεληνόφως». Επίσης υπάρχουν τεχνητά που φέρουν ή είναι πηγή φωτεινότητας. Τέτοιες περιπτώσεις είναι το ArcMinnow της Yo-zuri που δέχεται εσωτερικά φώσφορο, το φωσφορούχο τεχνητό CatchJR της Mirrolure και το γνωστό σε όλους μας φωσφορούχο χελάκι. Βέβαια πρέπει να αναφέρουμε ότι τα τεχνητά αυτά παράγουν τα ίδια φως μόνο όταν τα φωτίσουμε εμείς και για πολύ μικρό χρονικό διάστημα.
Κίνηση και χρώματα
Κάποιος θα μπορούσε να σκεφτεί ότι ένα τεχνητό που κινείται τα χρώματα του αλλοιώνονται και δεν φαίνονται το ίδιο όπως όταν το κοιτάζουμε στα χέρια μας ακίνητο. Άρα σύμφωνα με αυτήν την άποψη τα ψάρια είναι λογικό να βλέπουν τους χρωματισμούς αλλοιωμένους κατά την διάρκεια μιας πλεύσης. Επειδή αυτό είναι ένα θέμα που θέλει μεγάλη ανάλυση ας περιοριστούμε μόνο στην πιο σημαντική φάση πριν την σύλληψη του ψαριού που είναι η στιγμή που ο θηρευτής κινείται με σκοπό να αρπάξει το τεχνητό μας. Είναι γνωστό ότι όταν δυο σώματα κινούνται με την ίδια ταχύτητα το ένα «βλέπει» το άλλο ως ακίνητο έτσι το σίγουρο είναι ότι τα χρώματα των τεχνητών κατά την κρίσιμη ώρα είναι ορατά στον θηρευτή. Βάσει αυτής της λογικής δημιουργήθηκε ένας ουδέτερος χρωματισμός που αντικατατρόπιζει το περίβαλλον μέσα στο νερό. Αυτός είναι ο χρωματισμός "ghost' ο οποίος στην πράξη είναι ο διάφανος. Τα τεχνητά που έχουν διάφανο πλαστικό σώμα ώστε να μπορεί να περνά το φως μέσα τους, επιτυγχάνουν να έχουν πάντοτε το ίδιο φως με αυτό που υπάρχει στο νερό. Προτείνονται για ημερήσιο ψάρεμα και μάλιστα σε πολυψαρεμένα μέρη όπου τα ψάρια είναι ιδιαίτερα επιφυλακτικά. Μάλιστα, τέτοιου τύπου χρωματισμό επιλέγουν στην Ιαπωνία τις πολύ ηλιόλουστες μέρες
Πρόλογος αντί επιλόγου
Η ιδιαιτερότητα της τεχνικής του spinning είναι ότι προσπαθούμε να εξαπατήσουμε τους θηρευτές δίνοντας ζωή σε ένα κομμάτι ξύλο ή πλαστικό. Όπως λέει και ο φιλος Δημήτρης Λάγιας «το spinning είναι μια παράσταση μαριονέτας όπου εμείς είμαστε οι σκηνοθέτες και τα τεχνητά οι μαριονέτες- ηθοποιοί». Σε μια τέτοια παράσταση η ρεαλιστική κίνηση των μαριονέτων είναι το ζητούμενο όπως και στο spinning η ρεαλιστική πλεύση του τεχνητού είναι εξίσου σημαντική. Ας μην ξεχνάμε όμως ότι μια μαριονέτα χωρίς αληθοφανή εμφάνιση είναι μια μαριονέτα με λιγότερο πιστευτή παρουσία όσο καλή κίνηση και να έχει. Οπότε η πλεύση και τα χρώματα είναι δυο αλληλένδετοι παράγοντες που επηρεάζουν μαζί την απόδοση του εκάστοτε τεχνητού και όχι ο καθένας ξεχωριστά. Όσο καλά χρώματα και αν έχει ένα τεχνητό, αν δεν έχει καλή πλεύση δεν θα αποδώσει και το αντίστροφο.
Η παράγραφος αυτή θα μπορούσε να είναι ο πρόλογος για το τέταρτο και τελευταίο μέρος της σειράς του spinning που είναι η πλεύση των τεχνητών, για αυτό καλό είναι να τελειώσουμε με τα χρώματα προτού περάσουμε στο επόμενο θέμα. Το κείμενο αυτό δεν γράφτηκε για να δώσει λύσεις ενώ σίγουρα υπάρχουν και άλλες απορίες που πρέπει να απαντηθούν για να λυθεί το μυστήριο των χρωμάτων. Οι δε απαντήσεις στις ερωτήσεις είναι μέσα από την δική μου αναζήτηση και σίγουρα κάποιος από εσάς θα έχει διαφορετική γνώμη και άποψη για κάποιες από αυτές ή και για όλες. Αυτό που ελπίζω να πετύχω με αυτό το άρθρο είναι να ξεκινήσει ένας υγιής διάλογος μεταξύ όλων μας που θα ξεφεύγει από το στερεότυπο της απόλυτης άποψης : «Το καλύτερο χρώμα είναι το ασημί- μπλε- πορτοκαλί γιατί έχω πάρει ψάρια». Ας μάθουμε να αναρωτιόμαστε πόσο ψάρια δεν έχουμε εξαπατήσει και ας αρχίσουμε να σκεφτόμαστε όπως μας δίδαξε ο φιλόσοφος Σωκράτης : «Ένα πράγμα ξέρω ότι τίποτα δεν ξέρω»._
Σημείωση : Ευχαριστώ τον Νίκο Καραβούλια (Οπτικός-Οπτομέτρης) για την πολύτιμη βοήθεια του σε αυτό το άρθρο, που χωρίς αυτήν πολλά πράγματα δεν θα μπορούσαν να είχαν αναλυθεί.
