Το ψάρεμα της σουπιάς γίνεται κατά 99% σύριζα στον βυθό της θάλασσας οπότε οι εκπλήξεις στα “καθαρά νερά” των λιμανιών μας είναι πέρα από κάθε φαντασία! Ψαρεύοντας όλα αυτά τα χρόνια τις σουπιές κατέληξα στο συμπέρασμα ότι μια εξόρμηση μπορεί να καταλήξει σαν τις δράσεις του ΣΚΑΙ για καθάρισμα των παραλίων με την διαφορά ότι εμείς θα μιλήσουμε για το καθάρισμα του πάτου ή απόπατου των λιμανιών. Όπως το πάρει κανείς...
Προειδοποιώ ότι οι εικόνες και οι περιγραφές που θα ακολουθήσουν θα είναι σκληρές και καλό είναι να μην διαβάσετε αυτό το άρθρο με γεμάτο στομάχι.
Τα πρώτα φανατικά ψαρέματα eging για σουπιές τα έκανα στα λιμανάκια της Πάτρας, εκεί όπου η παρουσία τους ήταν πραγματικά μεγάλη. Γενικά, ο λασπώδης βυθός της θάλασσας που “βρέχει” την πόλη σε συνδυασμό με την πλούσια ζωή από διαφορών ειδών ψαριών, καβουριών και γαρίδας, ευνοεί την ανάπτυξη τους. Επίσης, πολλά δίχτυα ξεψαρίζουν στην μαρίνα ενώ υπάρχει και η ιχθυόσκαλα όπου μικρά ψάρια ρίχνονται στο νερό καθώς δεν μπορούν να πουληθούν. Η γνωστή σε όλους μας γενοκτονία των γρι-γρι και τρατών. Τέλος, προστασία στις σουπιές προσφέρουν τα πολλά βράχια των αρκετών κυματοθραυστών όπως και το γεγονός ότι δεν μπορεί κανείς να ρίξει εύκολα δίχτυα εντός των λιμανιών και της μαρίνας. Βέβαια, η ευρηματικότητα του παράνομου Έλληνα Ταλιμπάν ψαρά, κατά καιρούς έχει καταφέρει το αδύνατο δηλαδή να ρίξει δίχτυα στην είσοδο των καραβιών που κάνουν το δρομολόγιο Πάτρα – Ιταλία! Τελοσπάντων, αυτό είναι μια άλλη συζήτηση όποτε ας περάσουμε στο θέμα μας.
Μια “οικολογική” βραδιά
Η μικρή σουπιά επιστρέφει στην θάλασσα
Έχοντας την τύχη να ξεκινήσω να ψαρεύω πρώτος τις σουπιές μαζί με τον φίλο Θανάση στην Πάτρα, επωμιστήκαμε και την ευθύνη της αναγνώρισης του βυθού με τις καλαμαριέρες μας. Άρα μαζί με τις χαρές ήρθαν και οι λύπες από πολλές χαμένες καλαμαριέρες. Στην αρχή αρκεστήκαμε στο ανατολικό μέτωπο της Πάτρας αλλά σύντομα πήραμε την απόφαση να αφιερώσουμε μια βραδιά στην “Μέκκα της σουπιάς”, στην ιχθυόσκαλα που βρίσκεται ακριβώς στο κέντρο του θαλάσσιου μετώπου της πόλης. Συναντηθήκαμε σε μια γωνιά στο εσωτερικό του λιμανιού, δίπλα στον δρόμο. Το μέρος ανέκαθεν ήταν γνωστό για τα μεγάλα μεγέθη σουπιάς όσο και για το πλήθος τους. Ο Θανάσης στο μέλλον θα έβγαζε εκεί την μεγαλύτερη σουπιά της ζωής του, κοντά στο κιλό!
Ο εν λόγω αγωγός...
Από την αρχή ξέραμε τι θα αντιμετωπίσουμε αφού σε αυτό το σημείο μαζεύονται τα “σκουπίδια” όταν ο καιρός χτυπάει το λιμάνι αλλά και να θέλαμε να ψαρέψουμε αλλού, δεν γινόταν, καθώς η ιχθυόσκαλα ήταν γεμάτη από αλιευτικά σκάφη. Εντωμεταξύ, η προηγούμενη μέρα ήταν μια τέτοια μέρα δηλαδή υπήρχε μεγάλη θαλασσοταραχή. Λίγα μέτρα πιο πέρα από εμάς, δέσποζε και ένας από τους εξήντα έξι αγωγούς όμβριων υδάτων (και όχι μόνο) του αποχετευτικού συστήματος της πόλης ο οποίος καταλήγει στην θάλασσα όπως και οι υπόλοιποι. Ειδυλλιακό περιβάλλον!
Η μικρή ελευθερώνεται και φεύγει μέσα στα μελάνια της
Η θάλασσα ήταν λάδι και γεμάτη... λάδι ενώ ο αέρας ήταν ανύπαρκτος. Έριξα την καλαμαριέρα μου όσο πιο μακριά μπορούσα, προς το κέντρο του λιμανιού, όπου το βάθος ήταν γύρω στα πέντε μέτρα. Περίμενα να πατώσει και άρχισα να την σέρνω στο βυθό. Από την πρώτη στιγμή άρχισα να καταλαβαίνω ότι αυτός ήταν λασπώδης με πολύ λίγες ανωμαλίες. Η καλαμαριέρα δεν πρόλαβε να κάνει παρά μόνο λίγα μέτρα και ένιωσα ένα βάρος. Κάρφωσα και η σουπιά άρχισε να κάνει προς τα πίσω. Την έφερα κοντά στο ντόκο και ο Θανάσης την απόχιασε.
Ήταν μια σουπιά σε μέγεθος οριακό δηλαδή είναι από αυτά τα μεγέθη που σκέφτεσαι να την κρατήσεις ή όχι. Την κρατήσαμε και αρχίσαμε να κάνουμε όνειρα για την σουπιά-τρόπαιο αφού με την πρώτη ρίψη είχαμε επιτυχία. Ξανάριξα την καλαμαριέρα στα βαθιά και μέχρι να πατώσει, ήταν η σειρά του Θανάση να πιάσει μια. Την έβγαλε έξω γρήγορα γιατί ήταν πολύ μικρή, σχεδόν μωρό, οπότε την επιστρέψαμε πίσω στην θάλασσα.
“ΣΚΑΙ Περιβάλλον!”
Η "ψαριά" μας...
Καλός οιωνός! Φανταζόμασταν ότι το μέρος ήταν γεμάτο σουπιές και προσπαθούσαμε να γίνουμε ένα με το καλάμι ώστε να καταλάβουμε έγκαιρα ακόμα και το παραμικρό άγγιγμα σουπιάς στην καλαμαριέρα. Μόλις ένιωσα ένα πιο επίμονο κράτημα, κάρφωσα. Αυτό που έφερνα ήταν βαρύ αλλά δεν έμοιαζε για σουπιά όμως όταν το έχεις φανταστεί, ελπίζεις μέχρι τελευταία στιγμή να είναι αληθινό το όνειρο, παραμυθιάζοντας τον εαυτό σου. 
Στα τελευταία μέτρα, ήταν πια φανερό ότι δεν έφερνα σουπιά αλλά ένα από τα πιο βρωμερά πράγματα που έχω βγάλει... Ήταν ένας χυμός σε συσκευασία ενός λίτρου που από τα χρόνια στον βυθό είχε απομείνει μόνο το ασημί εξωτερικό περίβλημα, το καπάκι και φυσικά το περιεχόμενο. Μόλις το προσγείωσα στο ντόκο, η συσκευασία σκίστηκε και ένα μαύρο υγρό χύθηκε που μύριζε σαν δέκα βόθροι μαζί! Από την μία το περιβάλλον από την άλλη η βρώμα, μας έκανε να σιχαθούμε ακόμα και τα καλάμια που κρατάγαμε.
Κάναμε το χρέος μας πάλι!
Από εκείνο το σημείο και μετά το μόνο που “χτύπησε” τις καλαμαριέρες μας ήταν απίθανα σκουπίδια που κάποια δεν μπορούσες να ξεχωρίσεις την αρχική τους μορφή. Σακούλες, σχοινιά, περίεργα σίδερα και στουπιά ενώ το καλύτερο ήταν μια “θημωνιά” από πολύ χοντρή πετονιά! Κάπου ανάμεσα σε αυτά, ο Θανάσης έβγαλε και μια σουπιά. Στο αμάξι είχα σακούλες σκουπιδιών οπότε αφού τα φωτογραφίσαμε, τα βάλαμε με προσοχή μέσα σε μία από αυτές και τα πετάξαμε στον κάδο.
Αποφασίσαμε ότι απλά είχαμε κάνει ένα “οικολογικό ψάρεμα” και δώσαμε ραντεβού για την επόμενη βραδιά στα γνωστά μας μέρη της μαρίνας αφού πρώτα περνάγαμε με... μπεταντίν τους εαυτούς μας και τον εξοπλισμό. Τις καλαμαριέρες που χρησιμοποιήσαμε, είπαμε να τις κρατήσουμε για το ψάρεμα στα υπόλοιπα βρώμικα νερά της πόλης και στο τέλος της σαιζόν να τις κάψουμε!
Τα πιο σιχαμένα σκουπίδια
Όπως εύκολα καταλαβαίνει κανείς, όταν είσαι ο μόνος που ψαρεύει σουπιές στο βυθό σε όλη την ακτογραμμή χιλιομέτρων της πόλης σου, θα έχεις και τα τυχερά σου. Και δεν μιλάω για σουπιές... Έτσι, κατά καιρούς ήρθα αντιμέτωπος με διάφορα είδη σκουπιδιών που θα αναφέρω ώστε να πάρετε μια ιδέα για το τι μπορεί να βγάλει κάποιος από τα λιμάνια. Προτού να ξεκινήσω να περιγράφω τις αηδιαστικές αυτές εικόνες θα πρέπει να εξηγήσω τι συμβαίνει στο παραλιακό μέτωπο της Πάτρας.
Ο ορισμός της πατσαβούρας...
Οι πληροφορίες που βρήκα είναι εμπιστευτικές και δεν μπορώ να εκθέσω τις πηγές μου αφού προέρχονται μέσα από ανθρώπους που δουλεύουν στον βιολογικό καθαρισμό της πόλης και υπάρχει περίπτωση να χάσουν την δουλειά τους. Όποτε θα τις αναφέρω σαν “φήμες” και νοών... νοείτω. Ο βιολογικός καθαρισμός εικάζεται ότι υπολειτουργεί σε μεγάλο βαθμό λόγω ρεμούλας στα υλικά υποδομής του οπότε για να μην υπερφορτώνεται, αργά το βράδυ, ανοίγουν οι ασκοί της μπίχλας και μέσω των αγωγών όμβριων υδάτων, χύνονται στην θάλασσα χιλιάδες τόνοι πρωτογενών λυμάτων. Όσοι ψαρεύουν βράδυ στην Πάτρα θα έχουν παρατηρήσει ότι ξαφνικά οι αγωγοί βγάζουν την γνωστή “καφετίλα” ακόμα και αν δεν έχει ρίξει στάλα βροχή για ένα μήνα.
Ο "αθώος" αγωγός το βράδυ βγάζει καφετίλα και τα κεφαλόπουλα εκστασιασμένα τρέφονται!
Παλιότερα, είχα την “τύχη” να δω με τα μάτια μου το θεσπέσιο θέαμα της “σούπας” δηλαδή καφετίλα μαζί με τα... χαρτιά! Ξέρετε αυτά που βγαίνουν σε διάφορες ποιότητες για να μην γδέρνουν... Ψάρευα γοφάρια βράδυ, πάνω σε έναν τεράστιο αγωγό και μόλις άνοιξε η κάνουλα, αμέτρητα κεφαλόπουλα και άλλα ψάρια ήρθαν να τραφούν ενώ εγώ έκανα ένα χρόνο να ξαναπατήσω το πόδι μου στις ακτές της Πάτρας. Τώρα γιατί είναι γεμάτο ψάρια οι ακτές της πόλης; Το τι είναι τροφή για τα ψάρια είναι τελείως διαφορετικό από αυτό που εμείς νομίζουμε... 
Πάμε τώρα στις όμορφες στιγμές του eging για σουπιές. Μια από τις μεγάλες “επιτυχίες” μου ήρθε μετά από μια μεγάλη νεροποντή. Η ορμή των όμβριων υδάτων παρέσυρε και έπνιξε πολλούς αρουραίους, τους ξέρασε στην θάλασσα και φυσικά κάρφωσα ένα τέτοιο “μεζέ”! Το ωραίο θέαμα του τουμπανιασμένου μεζέ δεν αποθανάτισα γιατί ακόμα ξυπνάω τα βράδια από εφιάλτες. Άλλες επιτυχίες ήταν ένας τενεκές από λάδι, μια ρόδα ποδηλάτου, χαλιά, κουβέρτες και διαφόρων ειδών ρούχα. Επίσης, πετσέτες αλλά και καλαμαριέρες άλλων όταν το eging για σουπιές έγινε μόδα. Όμως θα σταθώ στην μεγαλύτερη επιτυχία μου. Σε ένα ψάρεμα μπροστά σε αγωγό έβγαλα κάτι που έμοιαζε με μπίχλα του βυθού.
Τελικά αποδείχθηκε ότι ήταν ένα σύμπλεγμα τριχών από διάφορα... μέρη του σώματος πολλών, μα πολλών Πατρινών κάθε ηλικίας! Δεν το πίστευα! Υπήρχε μια στρώση στο βυθό από αυτές. Νομίζω δεν χρειάζονται σχόλια εδώ. Από την σιχαμάρα μου δεν καθάρισα τα γκίνια από τις τρίχες παρά πέταξα την καλαμαριέρα στα σκουπίδια και βέβαια δεν ξαναψάρεψα ποτέ εκεί.
Νοσταλγία για τα θέρετρα...
Σαν επίλογο θα ήθελα να εξηγήσω γιατί έγραψα αυτό το άρθρο. Στην αρχή είχα χιουμοριστική διάθεση αλλά γράφοντας το, ένιωσα θλίψη. Στις ακτές της πόλης μου έμαθα το spinning και εφάρμοσα πολλά από αυτά που σήμερα όλοι εσείς θεωρείτε δεδομένα. Έβγαλα πολλά μεγάλα ψάρια τα οποία στην συνέχεια διαπίστωσα ότι δεν ήταν βρώσιμα και εφάρμοσα πάρα πολύ το C&R. Για οικονομικούς λόγους αναγκάστηκα να κάνω πολλά ψαρέματα εκεί τα πρώτα χρόνια αλλά κάθε φορά που μου έρχονται στο μυαλό, έρχεται μαζί και μια αίσθηση μπίχλας και φαγούρας. Είναι κρίμα για την πόλη που μεγάλωσα να μην έχει καμία περιβαλλοντολογική συνείδηση και να αποτελεί ένα από τα πιο βρώμικα λιμάνια της Μεσογείου. Ακόμα και ο Πειραιάς έχει βαθμολογηθεί πολύ καλύτερα από την Πάτρα. Τώρα πια ζω μόνιμα στην Ελευσίνα, μια βαριά βιομηχανοποιημένη περιοχή, και το αστείο είναι ότι με αυτά που έχω ζήσει, βλέπω τα νερά πεντακάθαρα την ώρα που όλοι εδώ μου λένε για την μόλυνση... Που να 'ξέραν... Από την άλλη το μόνο που έχω πεθυμήσει από το ψάρεμα της πόλης μου είναι το γέλιο που κάναμε με τα παιδιά, ψαρεύοντας στους αγωγούς τους οποίους βαφτίζαμε, με διάφορα ονόματα για να τους ομορφύνουμε όπως : Σαν Τροπέ, Ριβιέρα, Ίμπιζα, Μονακό και άλλα πετυχημένα!
