Όταν αποφάσισα να ασχοληθώ με το Light Rock Fishing ψάρευα ήδη αρκετό καιρό με spinning. Στην Ελλάδα τα πράγματα ήταν λίγο ως πολύ σε εμβρυακό στάδιο, και μόνο ο Γιώργος Φενερλής είχε γράψει κάποια πράγματα τότε γι' αυτό.
Έβλεπα όμως στο εξωτερικό πόσο παθιασμένοι ήταν, καθώς υπήρχαν άνθρωποι που ασχολούνταν μόνο με αυτή την τεχνική παραμερίζοντας όλες τις υπόλοιπες. Μετά από τόσο καιρό το LRF είναι γνωστό σε όλους αλλά υπάρχουν ακόμη κάποιοι μύθοι που το περιβάλουν. Ας τους ξεδιαλύνουμε λοιπόν...
Μύθος πρώτος : "Μεγάλο δόλωμα, μεγάλο ψάρι"
Ήταν από τα πρώτα πράγματα που άκουσα για το ψάρεμα και ο ιερός κανόνας των απανταχού ψαράδων: Αν θες να πιάσεις μεγάλο ψάρι θα δολώσεις κάτι μεγάλο, είτε ζωντανό είτε τεχνητό. Είναι όμως έτσι; Όταν άρχισα να παρατηρώ τις διατροφικές συνήθειες των ψαριών άρχισα να αμφιβάλω για τον κανόνα αυτόν και όταν έβλεπα το τι είχαν φάει τα ψάρια που κρατούσα ήμουν πλέον σίγουρος. Ακόμα και μεγάλα ψάρια είχαν ατελείωτη λαχτάρα για μικρούς μεζέδες και γόνο.
Έπρεπε όμως αυτές τις παρατηρήσεις μου να τις επιβεβαιώσω. Τα υπάρχων όμως σπινοκάλαμα είναι ανήμπορα να δουλέψουν σωστά μικρούλια τεχνητά και σιλικονίτσες και μόνο ένα καθαρόαιμο καλάμι Light Rock μπορεί να δώσει ζωή σε αυτά. Με την αγορά του και τις εξαντλητικές δοκιμές κατάφερα να καταρρίψω στα δικά μου μάτια αυτόν τον μύθο και να επιβεβαιώσω άλλον ένα κανόνα: ο καλύτερος σου δάσκαλος είναι οι ώρες σου στην θάλασσα...
Μύθος δεύτερος : "Καλάμια για... πέρκες!"
Διαβάζοντας τα c.w. των καλαμιών, η πρώτη ερώτηση των ανθρώπων που δεν έχουν ψαρέψει με αυτά είναι: «μα τι να πιάσεις με αυτά; Πέρκες;». Είναι γεγονός ότι τα καλάμια του LRF δεν προορίζονται για πεντόκιλους λούτσους και τετράκιλα καρβούνια. Δεν έχουν όμως και την συνηθισμένη συμπεριφορά των πεστροφοκάλαμων με το ίδιο c.w. που λυγίζουν μέχρι την βάση του μηχανισμού. Τα Ιαπωνικά και οι καινούργιες γενιές των Ευρωπαϊκών LRF καλαμιών, έχουν πολλή δύναμη και δεν θα διστάσουν να τα βάλουν με άξιους αντιπάλους.
Τα blank τους και γενικά η ποιότητα των υλικών τους, κάνουν την διαφορά, δίνοντάς μας αβαντάζ στην ψυχολογία μας κατά την έκβαση μιας μάχης. Η συνεργασία τους με έναν αξιόπιστο μηχανισμό με γραμμικά φρένα, είναι απαραίτητη για την αξιοπιστία του συνόλου. Δεν θα ξεχάσω ένα βράδυ σε ένα ψάρεμα με τον Γιώργο Φενερλή όταν σε μια καλαμαριέρα που είχε ρίξει με ένα καλάμι LRF της APIA (Bull Force 80ΜT), χτύπησε ένα χταπόδι πάνω από κιλό. Με αστραπιαίες κινήσεις το ξεβράχωσε και το σήκωσε μακριά από τον βυθό, αφήνοντας μας με την καλόβολη απορία πόση δύναμη έκρυβε ακόμη αυτό το καλαμάκι..
Μύθος τρίτος : "Δεν έχω τίποτα να μάθω"
Ξεκινώντας το LRF είχα την εντύπωση ότι ήταν τελείως fun game, και απλώς θα μετέφερα τις γνώσεις μου από το spinning σε αυτό. Στην πορεία όμως είδα ότι τα πράγματα εξελίσσονταν ανάποδα! Οι συνεχείς μάχες με διάφορα είδη ψαριών μου πρόσθεσαν γνώσεις τόσο στον χειρισμό, όσο και στην χρήση διαφόρων δολωμάτων. Οι αποστάσεις ρίψεως, μίκρυναν αλλά αυτό δεν ήταν απαραίτητα κακό καθώς έμαθα να δουλεύω το σετ καλάμι-νήμα-μηχανισμός σαν προέκταση του χεριού μου. Και όλα αυτά λόγω της αμεσότητας του ελαφριού εξοπλισμού.
Έμαθα επίσης να ψαρεύω με καιρό (όχι βέβαια με 7 μποφόρ) και αρκετό αέρα, με κάτω από δέκα γραμμάρια τεχνητά. Το κυριότερο όμως είναι ότι έμαθα τα όρια του καλαμιού και μηχανισμού και πια απολαμβάνω να αρκετά συχνά οριακές καταστάσεις! Σε αντίθεση με το spinning που για να έρθει στα όρια του ένα καλάμι 10-40 cw πρέπει να κάτσει ένα γαϊδούρι (και κάθε πότε θα κάτσει;), στο LRF μία μαχητική λίτσα δύο κιλών ανάμεσα σε ρεμέντζα, θα κάνει το μηχανισμό μας να κελαηδάει και τα δάχτυλα μας θα είναι κολλημένα στην πεταλούδα των φρένων.
Σε μία πρόσφατη εξόρμηση στην νότια Πελοπόννησο ψαρεύοντας λαβράκια με μικρές σιλικόνες, πήρα ένα χτύπημα στα μεσόνερα διαφορετικό. Εκείνη την στιγμή είχα πάνω μια κιτρινωπή curly tail σιλικόνη με μολυβοκεφαλή 5 γραμμαρίων. Ανάμεσα στις ψαρόβαρκες δεν είχα και πολλές επιλογές. Έσφιξα τα φρένα και ευχήθηκα το καλάμι μου με c.w. 2-10 γρμ. να με βγάλει ασπροπρόσωπο. Και πράγματι μετά από μια συναρπαστική μάχη ένας λούτσος 1,4 κιλών ανέβηκε στην επιφάνεια. Ήμουν βέβαια τυχερός που δεν μου τα έκοψε αλλά πρέπει να έχουμε και την τύχη με το μέρος μας!
Μύθος τέταρτος: "Ψάρι στο σπίτι"
Όταν ξεκίνησε να διαδίδεται το LRF στην Ελλάδα, υπήρξε η εντύπωση πως αυτή θα ήταν η χαριστική βολή στα παράκτια μικρόψαρα λόγω της ευκολίας που τρώνε στα μικρά δολώματα. Ήταν μια ευχάριστη έκπληξη η διάδοση του c&r στην Ελλάδα, και ένα μεγάλο μερίδιο ευθύνης έχουν οι ψαράδες του LRF. Όπως και σε όλα τα είδη ψαρέματος, έτσι και εδώ, υπάρχουν πολλών ειδών ψαράδες. Αυτοί που κρατάνε όλα τα ψάρια, αυτοί που τα απελευθερώνουν όλα, και αυτοί που είναι στο ενδιάμεσο.
Επέλεξα συνειδητά να είμαι στην τρίτη ομάδα. Μακάρι να είχα το ψυχικό σθένος να απελευθέρωνα όλα τα ψάρια που ξεγελάω αλλά αισθάνομαι άβολα να αγοράζω ψάρια κατεψυγμένα και χημικά ψεκασμένα από την άλλη άκρη της γης, και εγώ να απελευθερώνω ενήλικα άτομα. Έμαθα όμως να κρίνω κατά συνείδηση και να αφήνω να ζήσουν ψάρια που δεν έχουν ουσιαστικά τίποτα να μου προσφέρουν παρά μόνο την εμπειρία μιας μάχης. Ιδιαίτερα στο LRF που τα strike είναι απανωτά, αισθάνομαι γεμάτος με την επιστροφή στο σπίτι έστω και χωρίς ψάρι, αλλά με 10 απελευθερώσεις, 5 φωτογραφίες και ένα χαμόγελο!
Είναι γεγονός ότι δυσκολεύτηκα να δώσω στον περίγυρό μου να καταλάβει την νοοτροπία μου, αλλά πλέον ο κανόνας είναι η ερώτηση «πέρασες καλά;» και όχι «έπιασες ψάρι;». Άλλωστε ποιος είπε ότι όλα έρχονται εύκολα σε αυτήν την ζωή;
Νομίζω ότι με δυο λόγια σας μετέφερα τον τρόπο σκέψης και την άποψή μου για την τεχνική που αποκαλούμε LRF, μέσα από την κατάρριψη αυτών των τεσσάρων μύθων. Ελπίζω αν την ακολουθήσετε ή ακολουθείτε, να καταρρίψετε και άλλους μύθους που θα σας κάνουν καλύτερους ψαράδες αλλά κυρίως καλύτερους ανθρώπους!
Πληροφορίες για τον Γιάννη εδω
