Έχοντας ένα μήνα στο χωριό, το ψάρεμα έγινε μια καθημερινή ασχολία τόσο στα γλυκά νερά, όσο και στη θάλασσα. Είχα ανάγκη την επαφή με την φύση... Βλέπετε, τόσο καιρό στην Αθήνα, είχα μπουχτίσει από την ''κλεισούρα'' της τσιμεντούπολης και αυτό φάνηκε από την πρώτη μέρα που πάτησα στο χωριό μέχρι και την τελευταία, αφού διαρκώς έλειπα από το σπίτι για πολλές ώρες κάθε φορά!
Έτσι λοιπόν το ψάρεμα γινόταν σε σχεδόν καθημερινή βάση αλλά οι επιτυχίες ήταν ελάχιστες έως μηδαμινές στην θάλασσα. Το αυτοκίνητο δεν σταματούσε να ζητάει, την πολύτιμη πια στις μέρες μας, βενζίνη και εγώ δεν έβρισκα τον λόγο για να το γεμίσω. Η αψαρία και η κούραση με είχαν καταβάλει. Τα ψαρέματα μου περιλάμβαναν όλες τις θαλασσινές καιρικές συνθήκες από μπουνάτσα μέχρι φουρτούνα, σε πάνω από δέκα διαφορετικά σημεία που περιλάμβαναν παραλίες, βράχια και λιμάνια και όλες τις ώρες της ημέρας. Μάζευα πληροφορίες από τους βαρκάρηδες της περιοχής οι οποίες τελικά ήταν αληθινές. Δεν υπήρχε τίποτα, κάτι το οποίο είχα επιβεβαιώσει παραπάνω από μια φορές.
Πειραματισμοί για αλλαγή
Ένα από τα δυο λαβράκια που έβγαλα μετά από πολλές μέρες αψαρίας...
Μέσα σε έναν αγώνα με τον λιγοστό χρόνο που μου απέμενε για την αναχώρησή μου για την Αθήνα και από εκεί για το νησί που θα επισκεφθώ την καλοκαιρινή σεζόν με σκοπό την εργασία, δεν έμεναν πολλά ακόμα να δοκιμάσω. Έτσι ξεφεύγοντας λίγο από το καθημερινό μοτίβο, κατηγορίες όπως τα πολύ μικρά τεχνητά και οι σιλικόνες μπήκαν στο στόχαστρο του ατελείωτου πειραματισμού μου, που γινόταν επί καθημερινή βάση με σκοπό το πολυπόθητο χτύπημα που θα έκαναν τα φρένα του μηχανισμού να ηχήσουν.
Πολλη αψαρία και ευτυχώς που ήρθαν δυο λαβράκια!
Τελικά σε ανύποπτη στιγμή, ένα συννεφιασμένο μεσημέρι στην παραλία με κόντρα καιρό και θάλασσα αφρισμένη, έρχονται δυο ψάρια να σπάσουν αυτήν την μονοτονία που υπήρχε εδώ και μέρες και να δώσουν... ζωή στα φρένα μου! Το ηθικό μου αναπτερώθηκε αφού οι πειραματισμοί μου έπιασαν τόπο και μου έδωσαν ελπίδες πως τελικά υπήρχε μια πιθανότητα κάτι να συμβεί. Πίστεψα ότι βρήκα το κλειδί της επιτυχίας! Οι λιγοστές μέρες από τότε διαδέχονταν η μια την άλλη χωρίς ούτε ένα χτύπημα και το μόνο πράγμα που περίμενα τώρα πια ήταν η αναχώρησή μου για το νησί. Δεν μπορούσα να βρω τι έφταιγε και τι δεν έκανα σωστά. Δεν μπορούσα να δεχτώ ότι όντως δεν υπάρχει κάποιο ψάρι σε ολόκληρη την θάλασσα και ότι ψαρεύω σε πισίνα, αφού όλα τελικά αυτό έδειχναν. Από την άλλη με βασάνιζε και η απορία αν κάνω κάτι λάθος και τι είναι αυτό;
Κανόνισα να κάνω ένα τελευταίο ψάρεμα στο χωριό, δίνοντας στην συνέχεια βάση στις τελευταίες υποχρεώσεις μου, πακετάροντας τις αποσκευές μου. Έτσι είπα να επισκεφθώ μετά από αρκετό καιρό την παραλία νωρίς το πρωί.
Μια διαφορετική μέρα
Φτάνοντας εκεί οι υποψίες μου βγήκαν αληθινές. Όντας γεμάτη με παράνομα δίχτυα, αναγκάστηκα να ψαρέψω αρκετά μακριά από εκεί που αρχικά υπολόγιζα και γενικότερα μακριά από τα ''hot spot'' στα οποία βασιζόμουν για κάποια επιτυχία. Το πρωινό αν και με μπουνάτσα, φάνταζε ιδανικό στο μυαλό μου για ψάρεμα με μεγάλα minnow. Πρώτο στην παραμάνα πέρασε ένα Duo Flyer 175, χρώματος μπαρμπούνι το οποίο με το ζωηρό πορτοκαλί του χρώμα έσπαγε λίγο την μονοτονία μέσα στην πρωινή θολούρα που επικρατούσε, χωρίς όμως να φέρει κάποιο αποτέλεσμα.
Έτσι λίγο πριν πέσουν οι πρώτες ακτίνες φωτός στο νερό θέλησα να ψαρέψω βιαστικά, το εξίσου μεγάλο Duo Tide Slim 200, το οποίο και μου έδωσε το πρώτο χτύπημα της ημέρας. Λίγο πριν ξεμυτίσει ο ήλιος πίσω από το βουνό, ένα πολύ όμορφο λαβράκι 2,690 γρμ. -με μια πολύ δυνατή μάχη για τα μέγεθος του- ήταν πλέον στα πόδια μου, δίνοντάς μου την χαρά ότι δεν θα φύγω τελικά με την πίκρα. Η επιμονή μου επιβραβεύτηκε! Άλλωστε για ένα περίεργο λόγο, η θάλασσα με δοκιμάζει και τις περισσότερες φορές μου δίνει πάντα στο τέλος τις χάρες. Αυτό που δεν ήξερα ήταν ότι θα μου τις έδινε μαζεμένες...
Στην συνέχεια σειρά είχαν τα top water τεχνητά (Ima Skimmer 110) και μερικά 14άρια minnow (Megabass X-140 & Duo Tide Minnow Slim 140) στα οποία δεν πήρα ούτε “ακολούθημα”, την υποτιθέμενη καλή ώρα που ο ήλιος ξεμυτίζει πίσω από τις βουνοκορφές.
Και ενώ ήδη είχα συμπληρώσει γύρω στα τέσσερα χιλιόμετρα περπάτημα με σκοπό να περάσει η ώρα και να μαζέψουν οι βαρκάρηδες τα δίχτυα τους, με την άκρη του ματιού μου είδα ένα μικρό κυνήγι αρκετά μέτρα μακριά, ακριβώς εκεί που σκάει το κύμα. Χωρίς να χάσω χρόνο, άρχισα να τρέχω με τις κασετίνες με τα τεχνητά στο χέρι μπας και προλάβω να δω αν όντως κάτι κυνηγάει. Αντίκρισα κάτι που δεν είχα ξαναδεί ποτέ στην παραλία αυτά τα τέσσερα χρόνια που ψαρεύω εκεί.
Ένα μικρό κοπάδι με κεφαλοπουλάκια, γύρω στα δέκα εκατοστά το καθένα, πάλευαν να ξεφύγουν από μερικά λαβράκια τα οποία κρυβόντουσαν στα ρεύματα και στην θολούρα που υπήρχε. Εφορμούσαν πάνω τους, βγαίνοντας μερικές φορές αρκετά έξω στην παραλία, τόσο ώστε να παλεύουν να γυρίσουν πάλι πίσω στο νερό.
Ένα μεγάλο λαβράκι 5,130 γρμ. και μια... σπασμένη γλώσσα!
Το 14άρι Tide Minnow Slim που είχα ήδη επάνω στην παραμάνα, έφυγε με ορμή μέσα στο νερό. Έριξα αρκετές φορές αλλά τελικά χωρίς κάποιο αποτέλεσμα. Άρχισα πάλι να αλλάζω τα ίδια τεχνητά (Megabass X-140 & Ima Skimmer 110), αλλά ανταπόκριση καμία. Έτσι είπα να δοκιμάσω κάτι πιο μεγάλο και πέρασα στην παραμάνα ξανά το Duo Flyer 175. Στην δεύτερη βολή το ψάρι ήταν επάνω! Φαινόταν πολύ καλό και ήταν, αλλά ήρθε έξω με συνοπτικές διαδικασίες... Ένα ακόμα πολύ όμορφο λαβράκι 5,130 γρμ. στόλισε την ψαριά μου, με μόνη απώλεια την... γλώσσα του τεχνητού! Για κάποιο λόγο που δεν γνωρίζω, έφυγε σχεδόν από την ρίζα της κατά την διάρκεια της μάχης, ίσως γιατί μπορεί να ήταν χτυπημένη ή να την χτύπησε με δύναμη το λαβράκι σε κάποιο εμπόδιο που βρήκε μπροστά του. Πάντως το συγκεκριμένο τεχνητό το είχα έξι μήνες και το ψάρεψα πολύ οπότε δύσκολο να ήταν κάποια αστοχία υλικού αφού θα είχε εμφανιστεί από τις πρώτες φορές.
Μεγάλες δόσεις αδρεναλίνης στο.. και πέντε!!!
Ένα αξέχαστο ψάρι!!!
Κανονικά δεν θα έπρεπε να ψαρέψω άλλο αφού τα ψάρια ήταν αξιόλογα, χαρίζοντας μου μια από τις μεγαλύτερες ψαριές μου σε λαβράκια. Ήμουν ευτυχισμένος και χορτασμένος από το τελευταίο αυτό ψάρεμα, κλείνοντας με το καλύτερο τρόπο το διάλειμμα από τις υποχρεώσεις μου στο χωριό. Ήξερα ότι θα μου λείψουν οι ξέγνοιαστες μέρες εδώ όταν θα είμαι μακρυά, παλεύοντας για το ξεφτίλα μεροκάματο στην άλλη άκρη της Ελλάδας. Έτσι σαν αποχαιρετισμό, αποφάσισα να κάνω δυο βολές ακόμα, θέλοντας να σχηματίσω σε εικόνα στο μυαλό μου το όμορφο ψάρεμα στην παραλία που από παιδί ξεκίνησα το spinning. Χωρίς να το σκεφθώ πολύ, πέρασα πάνω στην παραμάνα το Μommotti 190 της Seaspin. Η πρώτη ρίψη δεν έφερε κάποιο αποτέλεσμα. Σκέφτηκα ότι είναι λογικό με τόση φασαρία, τα υπόλοιπα ψάρια να τρόμαξαν και να έφυγαν.
Η μεγαλύτερη ψαριά της ζωής μου!
Έριξα πάλι, με το μυαλό στο δύσκολο πρόγραμμα της αναχώρησης για Αθήνα και όχι στο ψάρεμα. Αυτό που συνέβη ήταν κάτι που δεν είχα ξανανιώσει ποτέ!! Ένα τράβηγμα τόσο δυνατό, όσο κανένα άλλο μέχρι τώρα! Το μυαλό μου αμέσως πήγε σε κάποιο μεγάλο λαβράκι το οποίο, ίσως είχε πιαστεί κάπου επιπόλαια στο σώμα... Πολύ γρήγορα όμως αυτή η σκέψη εξαφανίστηκε από το φευγιό του ψαριού που δεν έλεγε να σταματήσει. Είχε ήδη πάρει πολλά μέτρα νήμα με ιδιαίτερη ευκολία και με τα φρένα του μηχανισμού ρυθμισμένα αρκετά σφιχτά. Το παραπάνω σκηνικό κράτησε δεκαοχτώ ολόκληρα λεπτά που μου φάνηκαν αιώνας με το ψάρι να με παίρνει... παρέα(!) για πολλά μέτρα περπάτημα στην πορεία του παράλληλα με την ακτή.
Στο τέλος αυτής της μάχης, μια πανέμορφη λίτσα έφτασε στα πόδια μου εξαντλημένη!!! Ήταν επίσημο πια : είχα κάνει την μεγαλύτερη ψαριά της ζωής μου αλλά αυτό που θα μείνει σίγουρα για πάντα χαραγμένο στην μνήμη μου, είναι απίστευτη μάχη με αυτό το ψάρι των εφτάμιση κιλών!
[embed width="750" height="550"]https://www.youtube.com/watch?v=Tn97I-L0dAk&feature=youtu.be[/embed]
Η επιστροφή πίσω στα πράγματα μου, δηλαδή εκεί που ξεκίνησε η μάχη, ήταν δύσκολη αλλά η κούραση της γλυκιά. Στην διαδρομή είχα ένα τεράστιο χαμόγελο και δεν μπορούσα να πιστέψω την τύχη μου αλλά και ότι επιτέλους έβγαλα ένα από τα τόσα μεγάλα ψάρια που μου έχουν χτυπήσει αλλά πάντα κάτι γινόταν και το έχανα. Η χαρά μου ήταν απερίγραπτη καθώς χάζευα το ψάρι και δεν σταμάτησα να παίρνω του φίλους μου τηλέφωνο για να μοιραστώ μαζί τους την χαρά μου! Εννοείται ότι δεν επιχείρησα καμία άλλη ρίψη. Είχα πάρει παραπάνω από αυτό που ήθελα και όχι μόνο σε ψάρια... Πιστεύω πως ήταν η ανταμοιβή μου “στο και πέντε” για όλον αυτόν τον καιρό που πάλευα καθημερινά με την θάλασσα αλλά το κυριότερο : με τον εαυτό μου!
