Στα μέρη μου όλο το χρόνο, αλλά κυρίως το καλοκαίρι, συναντάμε στα ψαρέματα μας, κοπάδια από κοκκάλια και σαφρίδια. Πρόκειται για είδη πολύ επιθετικά που δύσκολα θα αντισταθούν να ορμίσουν στα τεχνητά μας. Μόλις αυτό συμβεί αρχίζει μια κούρσα απίστευτης ταχύτητας, με συνεχή αλλαγή πορείας αλλά χωρίς καμία ιδιαίτερη δύναμη που όμως αν το ζορίσουμε στο τέλος το μόνο που θα καταφέρουμε είναι να σκίσουμε τα μαλακά σαγόνια του.
Ίσως ο πιο συνηθισμένος προορισμός για spinning είναι τα λιμάνια της χώρας μας. Αυτό δεν είναι τυχαίο αφού πολλά αρπαχτικά κάνουν την εμφάνιση τους εκεί επειδή τα κοπάδια από μικρά ψάρια τα οποία αποτελούν την τροφή τους, βρίσκουν ασφαλές καταφύγιο. Τα μεγάλα λιμάνια της Ελλάδας είναι πολλά αλλά αν υπολογίσουμε και τα μικρά λιμάνια και τις μαρίνες τότε γίνονται τόσα πολλά που αν κάποιος θέλει να εκδράμει τουλάχιστον από μια φορά σε αυτά, δεν του φτάνει μια ζωή.
Η συναγρίδα είναι ένα ψάρι που η σύλληψη του θεωρείται ευσεβής πόθος για τους απανταχού ψαράδες της ακτής και του σκάφους. Με spinning, έχουν πιαστεί περιστασιακά κάποια ψάρια αλλά όχι πολλά και κυρίως σε μέρη όπου οι συναγρίδες… περισσεύουν!
Χιλιάδες είναι οι παραλίες της χώρας μας και οι περισσότερες από αυτές είναι πανέμορφες. Το πρόβλημα στο spinning είναι ακριβώς αυτό : πως θα διαλέξουμε ανάμεσα στις τόσες παραλίες, ποια είναι αυτή που την επισκέπτονται τα αρπαχτικά;
Τον τελευταίο καιρό ο κόσμος αναρωτιέται τι είναι αυτό το περίεργο τεχνητό χωρίς γλώσσα που φημίζεται για την αποτελεσματικότητά του. Δεν αναφέρομαι σε εκείνους που ήδη το γνωρίζουν, αλλά σε εκείνους που τώρα ξεκινούν ή που δεν έχουν σχεδόν καμία σχέση με τεχνητά και spinning.
Για τον λούτσο έχουν γραφτεί πια τόσα και τόσα που θα μπορούσαν να γεμίσουν μια… εγκυκλοπαίδεια! Όμως υπάρχει ακόμα κάτι που για πολλούς είναι άγνωστο. Αυτό είναι το ψάρεμα του με ένα τεχνητό δόλωμα διαφορετικό από αυτό που επιτάσσει σήμερα η μόδα του spinning : τις σιλικόνες…
Το spinning στην παραλία έχει πολλές μορφές και μία από τις αγαπημένες μου και ειδικά την χειμερινή περίοδο είναι το ψάρεμα με φουρτούνα. Συνήθως λόγω σφοδρής κακοκαιρίας και πολλών μποφόρ στην ευρύτερη θαλάσσια περιοχή ή κάπου πιο ανοιχτά αν η περιοχή που βρισκόμαστε κοιτάει πέλαγος, είναι ο λόγος για να προκληθεί θαλασσοταραχή που ανάλογα με την κατεύθυνση του αέρα την ένταση του και την εκάστοτε παράλια μπορούν να φέρουν κύματα στη ακτογραμμή της τάξεως ενός μέτρου και πάνω.
Τα ψάρια είναι εκεί και δεν δίνουν σημασία σε κανένα από τα minnow, popper ή οτιδήποτε άλλο διαθέτουμε. Σουλατσάρουν αμέριμνα, αγνοώντας επιδεκτικά κάθε προσπάθεια μας να τα ξεγελάσουμε. Η απελπισία μας κυριεύει και ψάχνουμε μια δικαιολογία για να κρατηθούμε στα λογικά μας. Φταίει το φεγγάρι, η παλίρροια, ή απλά «δεν τρώνε»; Υπάρχει λύση σε αυτό το πρόβλημα;
Σε όλες τις τεχνικές ψαρέματος χρησιμοποιούμε διάφορους κόμπους για να μπορέσουμε να ψαρέψουμε. Στο spinning τα πράγματα είναι πολύ απλά αφού δεν έχουμε πολύπλοκες αρματωσιές ή πολυάριθμα αξεσουάρ. Το μόνο που χρειαζόμαστε είναι ένα τρόπο για να συνδέσουμε την μάνα απευθείας με το τεχνητό ή αν έχουμε παράμαλλο, το παράμαλλο με το τεχνητό.
Συνήθως, στο άκουσμα της λέξης «σιλικονούχα» το μυαλό μας αυτόματα παραπέμπει στη φιγούρα του θρυλικού Raglou (ή χελάκι, όπως είναι γνωστό εδώ και χρόνια). Το ίδιο ακριβώς συνέβαινε και στο δικό μου μυαλό, ώσπου κάτι έγινε και ξαφνικά άνοιξα την πόρτα σε έναν καινούριο θαυμαστό κόσμο που για χρόνια αγνοούσα: τον κόσμο των μαλακών δολωμάτων!
