Ανάλογα σε ποιο μέρος της Ελλάδας βρίσκεστε, μπορεί να γνωρίζετε το ψάρι αυτό με διαφορετικό όνομα όπως λακέρδα ή ρείκι. Όμως, αυτό που παντού μένει ίδιο είναι το συναίσθημα της συναρπαστικής αναμέτρησης μαζί του, ειδικά όταν το ψαρεύουμε με spinning!
Για τον λούτσο έχουν γραφτεί πια τόσα και τόσα που θα μπορούσαν να γεμίσουν μια… εγκυκλοπαίδεια! Όμως υπάρχει ακόμα κάτι που για πολλούς είναι άγνωστο. Αυτό είναι το ψάρεμα του με ένα τεχνητό δόλωμα διαφορετικό από αυτό που επιτάσσει σήμερα η μόδα του spinning : τις σιλικόνες…
Συνήθως, στο άκουσμα της λέξης «σιλικονούχα» το μυαλό μας αυτόματα παραπέμπει στη φιγούρα του θρυλικού Raglou (ή χελάκι, όπως είναι γνωστό εδώ και χρόνια). Το ίδιο ακριβώς συνέβαινε και στο δικό μου μυαλό, ώσπου κάτι έγινε και ξαφνικά άνοιξα την πόρτα σε έναν καινούριο θαυμαστό κόσμο που για χρόνια αγνοούσα: τον κόσμο των μαλακών δολωμάτων!
Χιλιάδες είναι οι παραλίες της χώρας μας και οι περισσότερες από αυτές είναι πανέμορφες. Το πρόβλημα στο spinning είναι ακριβώς αυτό : πως θα διαλέξουμε ανάμεσα στις τόσες παραλίες, ποια είναι αυτή που την επισκέπτονται τα αρπαχτικά;
Τα ψάρια είναι εκεί και δεν δίνουν σημασία σε κανένα από τα minnow, popper ή οτιδήποτε άλλο διαθέτουμε. Σουλατσάρουν αμέριμνα, αγνοώντας επιδεκτικά κάθε προσπάθεια μας να τα ξεγελάσουμε. Η απελπισία μας κυριεύει και ψάχνουμε μια δικαιολογία για να κρατηθούμε στα λογικά μας. Φταίει το φεγγάρι, η παλίρροια, ή απλά «δεν τρώνε»; Υπάρχει λύση σε αυτό το πρόβλημα;
Ίσως ο πιο συνηθισμένος προορισμός για spinning είναι τα λιμάνια της χώρας μας. Αυτό δεν είναι τυχαίο αφού πολλά αρπαχτικά κάνουν την εμφάνιση τους εκεί επειδή τα κοπάδια από μικρά ψάρια τα οποία αποτελούν την τροφή τους, βρίσκουν ασφαλές καταφύγιο. Τα μεγάλα λιμάνια της Ελλάδας είναι πολλά αλλά αν υπολογίσουμε και τα μικρά λιμάνια και τις μαρίνες τότε γίνονται τόσα πολλά που αν κάποιος θέλει να εκδράμει τουλάχιστον από μια φορά σε αυτά, δεν του φτάνει μια ζωή.
