Ας αρχίσουμε με μια σειρά από κίνητρα-συναισθήματα, τα οποία μπορούν να μας παρακινήσουν να ασχοληθούμε με αυτού του τύπου τα τεχνητά. Αρχικά είναι εικόνες, που δύσκολα περιγράφονται με λόγια, οι οποίες θα μείνουν ανεξίτηλα χαραγμένες στο μυαλό μας. Μας προσφέρουν αδρεναλίνη, με ταυτόχρονη ταχυκαρδία -θα έλεγα- σε κάθε χτύπημα εύστοχο ή άστοχο. Έπειτα είναι η μεγάλη αγάπη που δείχνει το λαβράκι ως προς αυτά τα τεχνητά.
Η συνεχής προσπάθεια να δώσουμε μια αληθοφανή και διαφορετική πλεύση στο τεχνητό μας, ανάλογα με τις αντιδράσεις των περίεργων και καχύποπτων λαβρακιών που θα συναντήσουμε κάθε φορά, είναι και αυτό ένα κίνητρο για να ασχοληθούμε μαζί τους.
Ας μην ξεχνάμε βέβαια, τα θαυματουργά αποτελέσματα εκεί που δύσκολα μπορεί να δουλέψει κάποιο τεχνητό άλλου τύπου όπως για παράδειγμα, σε έντονη φυκιάδα που απέχει από την επιφάνεια δέκα με τριάντα πόντους νερό. Τέλος είναι η άμεση σύνδεση με το τεχνητό μας, καθώς μπορούμε να το δούμε ανά πάσα ώρα και στιγμή και να προσδιορίσουμε την πλεύση του. Αυτά παρακίνησαν κι εμένα να ξεκινήσω τον πειραματισμό με τα surface.
Σε αυτό το άρθρο λοιπόν θα αναφερθώ σε προσωπικές επιτυχημένες εμπειρίες που έχω ζήσει. Μέσα από αυτές τις ψαρευτικές ιστορίες θα προσπαθήσω να σας εξηγήσω, όσο πιο αναλυτικά και περιγραφικά μπορώ, τον τρόπο που χειριζόμουν κάθε φορά το surface καθώς και ποια είναι αυτά που μου έδωσαν το πολυπόθητο χτύπημα από κάποιο λαβράκι. Θα εξηγήσω επίσης το πώς και το γιατί άλλαξα σιγά σιγά τον τρόπο που τα χρησιμοποιούσα αρχικά. Ποιος παράγοντας συνέβαλε σε αυτό, ανατρέποντας τα δεδομένα που είχα έως τότε ως προς το καλύτερο πάντα. Ας αρχίσουμε λοιπόν σιγά σιγά, παίρνοντας τα πράγματα από την αρχή.
Η δύσκολη πρώτη επαφή με τα surface
Τα πρώτα μου βήματα με αυτά τα τεχνητά έγιναν πριν ενάμιση χρόνο περίπου. Ομολογώ ότι δυσκολεύτηκα αρκετά στην αρχή μέχρι να πετύχω την κίνηση ζικ ζακ ή αλλιώς "side to side” με λίγα λόγια να κάνω πλεύση walk the dog. Οι προσπάθειες να τους δώσω ζωή ήταν αρκετές αλλά άκαρπες. Στο τέλος κάθε ψαρέματος με σιλικόνες, αν ήταν μέρα ώστε να μπορώ να βλέπω την κίνηση του, πέταγα το ένα και μοναδικό surface που είχα στη συλλογή μου (Cultiva Tango Dancer 95) μόνο και μόνο για να δω κάποια βελτίωση.
Το πρώτο μου surface : Tango Dancer 95 της Cultiva
Αλλά τίποτα αφού είχα συνηθίσει με τον τρόπο που δούλευα τις σιλικόνες και δεν μπορούσα να συνδυάσω την συνεχή ανάκτηση με τα γρήγορα χτυπήματα τύπου twitching. Στη συνέχεια παρακολουθώντας ξανά αρκετά βίντεο Γάλλων προσπάθησα να κλέψω την τεχνική τους κατά κάποιο τρόπο. Σε αυτά τα βίντεο, που υπήρξαν και ο αρχικός μου ενθουσιασμός για να αρχίσω να τα ψαρεύω, οι Γάλλοι έδιναν συνεχή κίνηση "side to side" στο surface. Παρατήρησα όμως ότι εύκολα φαίνονται τα πράγματα στα βίντεο αλλά δύσκολα υλοποιούνται στην πραγματικότητα. Παρ' όλα αυτά είχα πάρει αρκετές ιδέες ως προς τον τρόπο που μπορώ να χειριστώ αυτά τα τεχνητά μέσα από αυτά τα βίντεο. Καθώς και αρκετές πληροφορίες για surface διαφόρων εταιρειών τα οποία ήταν άγνωστα σε μένα και δεν υπήρχαν στην ελληνική αγορά. Ποια είναι αυτά; Θα το μάθετε παρακάτω.
Τέλος πάντων, για να μην τα πολυλογώ, μια μέρα πριν ένα χρόνο και κάτι, κανόνισα με τον φίλο μου να πάμε σε μια εκβολή εφοδιασμένοι με waders και να ψαρέψουμε με surface. Ψαρέψαμε από το μεσημέρι μέχρι το σούρουπο σχεδόν. Οι συνθήκες που επικρατούσαν ήταν πεντακάθαρα νερά και η θάλασσα ήταν λάδι. Στην αρχή δεν είχε φανεί το παραμικρό. Όταν αλλάξαμε μεριά και πήγαμε ακριβώς στην εκβολή του ποταμού εκεί είχα το πρώτο ακολούθημα. Έχοντας μόνο το Cultiva Tango Dancer πέταγα συνέχεια το ίδιο με την ελπίδα να έχω κάποια επίθεση. Η κίνηση που μπόρεσα να του δώσω ήταν "ευθεία" και που και που κατάφερνα να του κάνω μερικά ζικ ζακ. Η ανάκτηση που πραγματοποιούσα ήταν αρκετά αργή. Τα λαβράκια ακολουθούσαν σχεδόν σε κάθε ρίψη και είχα αρκετές άστοχες επιθέσεις. Κάποια στιγμή, την ώρα που είχα το λαβράκι από πίσω και απλά το ακολουθούσε χωρίς να επιτίθεται, σηκώνοντας κύμα πίσω από το τεχνητό μου, δοκίμασα να κάνω μερικά stops.
Αυτό σκέφτηκα να το κάνω επειδή με αυτόν περίπου τον τρόπο ψάρευα και τις σιλικόνες και υπέθεσα ότι μπορεί να επιτεθεί την ώρα που αρχίζω να του δίνω κίνηση κάθε φορά μετά το stop. Έτσι κατάφερα να ξεγελάσω και το πρώτο μου λαβράκι σε surface το οποίο ήταν μικρό και το απελευθέρωσα. Στην συνέχεια είχα άλλη μια επιτυχία με ένα μεγαλύτερο το οποίο επιτέθηκε σε σταθερή αργή ανάκτηση με συνεχή, μαλακά χτυπηματάκια twitching στα δύο μέτρα μπροστά μου. Αυτά τα δύο λαβράκια κατάφερα να ξεγελάσω εκείνη την μέρα. Ήταν τα πρώτα μου με τεχνητά επιφανείας και η χαρά και ο ενθουσιασμός που είχα ήταν σαν ενός μικρού παιδιού που του είχε φέρει δώρο ο Αϊ Βασίλης! Ομολογώ ότι εκείνη την μέρα τα ψάρια ήταν αρκετά, με ελάχιστα σε ικανοποιητικό μέγεθος, αλλά για εμένα αυτό ήταν η αρχή του κολλήματος μου με τα surface.
Στη συνέχεια τα ψαρέματα μου με στόχο τα Λαβράκια χρησιμοποιώντας μόνο surface ήταν πλέον πιο συχνά και γινόντουσαν κατά κύριο λόγω το ξημέρωμα και κατά την διάρκεια της μέρας. Έχοντάς τα αγαπήσει για τα καλά λοιπόν, θέλησα να εξελίξω την συλλογή μου και να προσθέσω μερικά ακόμα surface, αρκετά από τα οποία είχα δει στα βίντεο των Γάλλων. Αυτά που επέλεξα ήταν το Lucky craft Sammy 100, το Gunfish 95 της ίδιας εταιρείας, το Cultiva Zip n Ziggy 80, το Xorus Patchinko 100, το Pro-Q 90 της Seaspin, το Ima Salt Skimmer 110 και τα τελευταία αποκτήματα ήταν το Ima Pugachev's Cobra 90, το Lucky Craft Bevi Pencil 60 και το Megabait Chihuahua 110.
Οι συνεχόμενες επιτυχίες όταν δεν υπήρχε ελπίδα...
Στο ξημέρωμα με την δεύτερη βολή
Εφοδιασμένος λοιπόν με αρκετά surface θέλησα να κάνω μερικά ψαρέματα αφιερωμένα σε αυτά. Αρχικός μου στόχος ήταν να προσπαθήσω στα ίδια μέρη που ψάρευα μέχρι τότε τα λαβράκια με σιλικόνες. Η διαφορά ήταν ότι θα πήγαινα ξημέρωμα αντί για νύχτα και ότι θα τα ψάρευα μέσα στα φύκια όπου δεν μπορούσα να κάνω το ίδιο με τις σιλικόνες. Ο τόπος που αναφέρω και πιο συγκεκριμένα ο βυθός αποτελείται από φυκιάδα γύρω στα δέκα μέτρα στην αρχή και μετά είναι αμμώδης. Σκέφτηκα με αυτόν τον τρόπο διότι σε προηγούμενες εξορμήσεις άκουγα συχνά χτυπήματα από λαβράκια στην επιφάνεια μέσα στην φυκιάδα. Αρκετές ήταν οι φορές όμως που είχα ρίξει surface μέσα στην νύχτα δίχως αποτέλεσμα. Έτσι μια μέρα έφτασα τα ξημερώματα φόρεσα το wader και άρχισα τις ρίψεις. Την ώρα της ετοιμασίας μου παρατήρησα τα μικρόψαρα της περιοχής αναστατωμένα καθώς ανά τακτά χρονικά διαστήματα, χοροπήδαγαν σαν κάτι να είναι κοντά τους και να τα τρομάζει. Πρώτη επιλογή μου σε surface ήταν το Xorus Patchinko.
Έχοντας πλέον εξοικειωθεί με τα surface μπορούσα να τους δώσω την κίνηση " side to side " που ήθελα. Το δούλευα με μια μέτρια σταθερή ανάκτηση με παράλληλα συνεχόμενα, γρήγορα και κοφτά twitches δίνοντας έτσι την κίνηση ζικ ζακ που ήθελα στο τεχνητό μου. Το συγκεκριμένο έχει και την ιδιότητα να δημιουργεί κάποιο παφλασμό σε κάθε twitch όπως κάνουν τα popper δηλαδή. Αυτό συμβαίνει επειδή το κεφάλι του είναι κάπως πλακουτσωτό. Κάνω την πρώτη ρίψη λοιπόν, δίχως αποτέλεσμα. Στην δεύτερη ρίψη όμως, καθώς αρχίζω τα twitches, μετά απο δύο με τρεις μανιβελιές δέχτηκα επίθεση από ένα λαβράκι στο ενάμιση κιλό το οποίο μπούκωσε ακαριαία το τεχνητό μου.
Η αδρεναλίνη έφτασε στην κορυφή όπως και το χαμόγελό μου. Έβγαλα μια φωτογραφία και συνέχισα. Στην συνέχεια δεν είχα κάποιο άλλο αποτέλεσμα ούτε καν κάποιο ακολούθημα ενώ οι αλλαγές ήταν πολλές και οι ρίψεις ασταμάτητες. Από αυτήν την εξόρμηση το μόνο που έχω να πω είναι ότι το ξημέρωμα αποτελεί πολύ καλή ώρα για να αρχίσουμε με surface καθώς μου έχει συμβεί το ίδιο και άλλες φορές. 
Σε κάποια άλλη εξόρμηση, που πραγματοποιήθηκε σε κάποιο μέρος με παρόμοιο βυθό και με ώρα ψαρέματος από το απόγευμα μέχρι το σούρουπο, κατά την διάρκεια της μέρας δεν είχα κάποιο αποτέλεσμα. Στο σούρουπο όμως τα πράγματα άλλαξαν. Μπροστά μου στα επτά μέτρα άρχισαν να κυνηγάνε τα λαβράκια στην επιφάνεια κάνοντας τα μικρόψαρα της περιοχής να τρέχουν πανικόβλητα. Γνωρίζοντας ότι αυτό δεν θα κρατήσει για πολύ δεν έχασα χρόνο και ρίχνω προς το μέρος που γινόταν το κυνηγητό. Περασμένο στην παραμάνα ήταν και πάλι το αγαπημένο μου Patchinko. Στην πρώτη ρίψη παίρνω ένα άστοχο χτύπημα και αμέσως μετά ένα δεύτερο αλλά αυτή την φορά ήταν εύστοχο. Το λαβράκι ήταν περίπου στα 800 γραμμάρια και το απελευθέρωσα. Στην επόμενη ρίψη είχα δυο άστοχες επιθέσεις και στην τρίτη απανωτή επίθεση κατάφερα να καρφώσω. Κι αυτό όμως ήταν ένα μικρούλη όμως οπότε πήγε πάλι πίσω στην θάλασσα. Πλέον είχε βραδιάσει και τα ψάρια δεν χτύπαγαν άλλο.
Η κίνηση που έδινα στο Patchinko ήταν η ίδια που έχω αναφέρει παραπάνω. Η μόνη διαφορά ήταν ότι κατά την διάρκεια μιας ρίψης όταν η μια άστοχη επίθεση διαδεχόταν την επόμενη σε διάστημα δυο δευτερολέπτων, αυτό που έκανα για να του δώσω την ευκαιρία να μπουκώσει το τεχνητό, ήταν μία ακόμα πιο αργή ανάκτηση του surface εκείνη ακριβώς την στιγμή. Και έτσι κατάφερα και πήρα αυτά τα δύο λαβράκια τα οποία απελευθερώθηκαν. Παρόλα αυτά μόνο και μόνο οι επιθέσεις που δέχτηκε το τεχνητό μου και το ότι κατάφερα να πιάσω δυο λαβράκια, κι ας ήταν μικρά, με γέμισε με όμορφες εικόνες, δύναμη και ανυπομονησία για την επόμενη εξόρμηση. Οι εξορμήσεις και οι επιτυχίες με μεγάλα ή μικρότερα του είδους συνεχίστηκαν.
Ο παράγοντας που ανέτρεψε τα δεδομένα που είχα έως τότε στο μυαλό μου
Η αρχή της ανατροπής έγινε όταν κανονίσαμε με τον Γιώργο Φενερλή να πάμε για λούτσους. Ενώ ήμασταν στον δρόμο κάτι έτυχε στον Γιώργο και δεν θα μπορούσαμε να πάμε σε εκείνο το μακρινό σημείο να τους ψαρέψουμε. Έτσι μου λέει "Πάμε πουθενά αλλού εδώ κοντά για λίγο". "Ρε που πάμε του λέω ξέρεις;;; Μου λέει "Όχι αλλά ψαράδες είμαστε κάτι θα βρούμε...". Τέλος πάντων, ενώ είχαμε φτάσει παραλιακά βλέπει ένα δρομάκι και μου λέει "Από εδώ έχεις πάει ποτέ;", "όχι" του απαντάω, "Ούτε εγώ. Πάμε να δούμε" μου λέει.
Καταλήξαμε σε μια παραλία που έπεφταν αρκετά φώτα. Καθόμαστε λίγο χωρίς να έχουμε βγάλει τα καλάμια και απλά παρατηρούσαμε. Είχε αρκετό ψηλό μαζεμένο μπροστά μας. Σε κάποια φάση μου λέει ο Γιώργης " Το είδες το λαβράκι;; Ήταν και καλό.!" Εγώ δεν είχα δει τίποτα και έλεγα από μέσα μου εντάξει με δουλεύει. Μετά απο λίγο πάλι τα ίδια αλλά αυτήν την φορά το είδα κι εγώ. Ετοιμάζουμε τα καλάμια μας και εκεί που είμαι έτοιμος να ρίξω μου λέει " Θα κάνουμε τρεις ρίψεις ο καθένας, πρώτα εσύ και μετά εγώ". Απόρησα γιατί δεν καταλάβαινα τι ήθελε να καταφέρει.
Ξεκίνησα πρώτος και μόλις έκανα την δεύτερη ρίψη, ένιωσα να με παρακολουθεί έντονα. Μόλις τελείωσα άρχισε να με... “κράζει” : “Καλά εσύ έτσι πιάνεις τα λαβράκια; Αυτή είναι ανάκτηση... YouTube! Με τόσο αργή ανάκτηση θα ακολουθήσει θα δει τι είναι και δεν θα το φάει. Παίξε αρκετά πιο γρήγορα". Αρχίζω κι εγώ να κάνω γρήγορη ανάκτηση με συνεχόμενα twiches και έβλεπα το surface να πηγαίνει σαν το τρελό στην επιφάνεια της θάλασσας. Στην τρίτη ρίψη είχα συνηθίσει αυτήν την γρήγορη ταχύτητα και όντως το τεχνητό έδειχνε πραγματικά τρομοκρατημένο αλλά μέσα μου δεν πίστευα ότι κάποιο λαβράκι θα προλάβαινε να το μπουκώσει, κανένα γοφάρι ίσως... Για κάποιο λόγο ο Γιώργος μου παραχώρησε την σειρά του.
Στην τέταρτη ρίψη όμως εκεί που μαζεύω σαν τρελός, ακούω ένα τρελό μπαμ και νιώθω ένα ταυτόχρονο κόλλημα στο καλάμι. Το λαβράκι παρά το μικρό του μέγεθος είχε πάει το Patchinko... στο στομάχι έπειτα από μια πολύ δυνατή και γρήγορη επίθεση. Τότε κατάλαβα ότι αφού ένα τόσο μικρό λαβράκι μπορεί να προλάβει το surface σε τόσο γρήγορη ανάκτηση, ίσως πολλά μεγάλα που με ακολουθούσαν τις πρώτες φορές, απλά κοίταγαν... Η δεύτερη απορία όμως που με έκαιγε ήταν γιατί να μην ψαρεύουμε συγχρόνως; Η απάντηση του Γιώργου ήταν απλή : Τα τεχνητά επιφανείας, όσο γρήγορα μπορούν να καλέσουν τα λαβράκια τόσο γρήγορα μπορούν να τα πονηρέψουν οπότε καλό είναι -στην αρχή ειδικά- να είμαστε πιο διακριτικοί ώστε να δελεάσουμε τα μεγαλύτερα από αυτά. 
Το ψάρεμα συνεχίστηκε με πλεύσεις σε αυτές τις γρήγορες ταχύτητες. Στη συνέχεια κατάφερα να ξεγελάσω άλλο ένα που ήταν μεγαλύτερο, αυτήν την φορά, με την ίδια γρήγορη ανάκτηση. Άλλο ένα λίγο αργότερα, με τίμησε, το οποίο ήταν και το μεγαλύτερο μου εκείνη την βραδιά. Δυστυχώς όμως με έναν λάθος χειρισμό που έκανα ξεψάρισε. Σειρά ήταν του Γιώργη να ξεκινήσει το ψάρεμα, δοκιμάζοντας κάποια καλάμια της anyfish anywhere που είχαμε για δοκιμή. Μέτα από λίγο πριν το ξημέρωμα έπιασε ένα όμορφο λαβράκι με το Bassday Sugar Pen 95F και το ψάρεμα έλαβε τέλος.
Όσο ζεις μαθαίνεις
Έπειτα από αυτήν την εξόρμηση άλλαξε ο κόσμος των surface στα μάτια μου. Η ανάκτηση που πραγματοποιώ πλέον είναι αρκετά πιο γρήγορη. Επιλέγω να τα ρίξω σε μέρη που έχουν έντονο φωτισμό την νύχτα. Αν έχω ακολούθημα και βλέπω ότι δεν του επιτίθεται, το βγάζω γρήγορα για να μην καταλάβει ότι κάτι δεν πάει καλά και ξαναρίχνω έχοντας αρκετές πιθανότητες να το ακολουθήσει ξανά και αυτήν την φορά να το μπουκώσει. Δεν κάνω ασταμάτητες ρίψεις και αφήνω τα νερά να ηρεμούν για λίγη ώρα, προτού ξανά αρχίσω. Τέλος θέλω να σημειώσω ότι με αυτήν την γρήγορη ανάκτηση αν έχω σε μια βολή άστοχη επίθεση ελαττώνω λίγο την ταχύτητα ανάκτησης έτσι ώστε το λαβράκι στην δεύτερη συνεχόμενη επίθεση που θα κάνει να προλάβει να το μπουκώσει. Με αυτήν την γρήγορη ανάκτηση θα προσεγγίσουμε το λαβράκι που πεινάει πραγματικά και όχι το χορτασμένο λαβράκι.
Αυτές ήταν πάνω κάτω οι εμπειρίες μου με αυτού του τύπου τα τεχνητά απέναντι στο πανέξυπνο Λαβράκι. Ελπίζω κάτι από αυτά που ανέφερα να σας φάνηκε χρήσιμο και να φέρει θετικά αποτελέσματα στα ψαρέματα σας. Θα ήθελα να τελειώσω αυτό το άρθρο λέγοντας ότι ποτέ δεν μπορούμε να πούμε ότι τα ξέρουμε όλα και ότι τα έχουμε δοκιμάσει όλα. Αυτό είναι πολύ δύσκολο να συμβεί. Έτσι όταν μας δίνει κάποιος που γνωρίζουμε μια συμβουλή καλό θα ήταν να την ακούσουμε και να προσπαθήσουμε να την κάνουμε πραγματικότητα. Εάν βέβαια αυτή η συμβουλή ισχύει θα φανεί αργά ή γρήγορα.
