Μετά από αρκετό καιρό και πολλές αποτυχημένες προσπάθειες στην θάλασσα αρχίσαμε να συζητάμε την εκδοχή να δοκιμάσουμε την τύχη μας και στα γλυκά νερά μπας και εκεί μας φέξει λίγο. Έτσι λοιπόν πήραμε την απόφαση και αρχίσαμε να ψάχνουμε δεξιά - αριστερά για πληροφορίες από τις λίμνες που έχουμε κοντά στην Θεσσαλονίκη και τα ψάρια που υπάρχουν σε αυτές.
Σε αυτή την φάση ένας πολύ καλός φίλος του Άρη, ο Μιχάλης, πρότεινε να πάμε στην λίμνη Πολυφύτου Κοζάνης στην οποία οι δυο τους είχαν πάει μαζί πολλές φορές στο παρελθόν και είχαν σημειώσει αρκετές επιτυχίες. Ο δε Άρης ψαρεύει την λίμνη αυτή πολλά χρόνια τώρα και γνωρίζει καλά όλα τα μυστικά της. Το πρώτο πράγμα που έπρεπε λοιπόν να κάνουμε ήταν να δούμε αν είχε τελειώσει η απαγόρευση αλιείας για την συγκεκριμένη λίμνη.
Λίμνη Πολυφύτου Κοζάνης
Σε αυτή την πληροφορία φυσικά μας βοήθησε το ίντερνετ και εκεί σταθήκαμε πολύ τυχεροί αφού την ημέρα που είχαμε επιλέξει να πάμε ήταν η πρώτη μέρα που άνοιγε η ψαρευτική περίοδος! Αφού ήμασταν “ok” με αυτό βάλαμε ένα τσεκ στην λίστα μας και προχωρήσαμε στο δεύτερο βήμα όπου δεν ήταν άλλο από το να εξοπλιστούμε με δολώματα για την λίμνη.
Σκάψιμο στην αυλή της γιαγιάς για δόλωμα
Απ’ ότι μας είχε πει ο Άρης τα ψάρια εκεί τρώνε σε γεωσκώληκες, τα γνωστά σε όλους σκουλήκια που βρίσκαμε όταν ήμασταν μικροί και παίζαμε στην αυλή της γιαγιάς μας και εκεί ακριβώς ήταν το μέρος που σκόπευα να ψάξω. Έκανα ένα τηλεφώνημα στην γιαγιά μου αρκετές ώρες πριν και της είπα να φροντίσει να βρέξει καλά την αυλή έτσι για να μαλακώσει το χώμα και να βγουν τα σκουλήκια προς την επιφάνεια μέχρι το απόγευμα που θα ερχόμασταν να πιάσουμε δουλειά.
Ο Διονύσης μετά από τόσο σκάψιμο πείνασε…
Φυσικά τέτοια σκουλήκια μπορείς να βρεις και στο εμπόριο σε ορισμένα μαγαζιά αλλά σε αυτή την φάση θέλαμε να εξοικονομήσουμε λεφτά και να λερωθούμε λίγο ώστε να βιώσουμε όλη την διαδικασία και να νιώσουμε ξανά παιδιά.
Η προσμονή!
Οι τρεις "εγγλέζοι" έτοιμοι!
Εγώ αγόρασα καλού κακού και μια κονσέρβα καλαμπόκι σαν εναλλακτική λύση γιατί απ’ όσο θυμόμουν από παλιά, αρκετά ψάρια του γλυκού νερού το προτιμάνε. Αφού λοιπόν κλείσαμε και το θέμα δολώματα, αρχίσαμε να πακετάρουμε τα πράγματα για την επόμενη μέρα. Ήμασταν πανέτοιμοι και πλέον το μόνο που κάναμε, ήταν να συζητάμε και να μετράμε τις ώρες για το πότε θα ‘ρθει η στιγμή να φύγουμε.
Οι γεωσκώληκες θα ήταν το βασικό δόλωμα αλλά αγόρασα και μια κονσέρβα καλαμπόκι για καλό & για κακό
Από αυτά που είχαμε ακούσει ότι διαδραματίζονται στην λίμνη, δεν μπορούσαμε να κρύψουμε τον ενθουσιασμό μας και κάναμε λες και θα πηγαίναμε για ψάρεμα πρώτη φορά στην ζωή μας. Θυμάμαι ο Άρης συγκεκριμένα δεν έκλεισε μάτι όλη νύχτα! Όλοι φυσικά έχουμε ξανά ψαρέψει στο παρελθόν σε λίμνες και ποτάμια αλλά είχαν περάσει τόσα χρόνια που οι αναμνήσεις μας είχαν ξεθωριάσει και χρήζαν επειγόντως μια ανανέωση. Αυτό είχαμε βάλει σκοπό να κάνουμε…
Στρατηγική και εξοπλισμός
Η ώρα της αναχώρησης έφτασε και αφού φορτώσαμε όλα τα πράγματα στα αυτοκίνητα, ξεκινήσαμε με προορισμό την Κοζάνη. Μετά από αρκετά χιλιόμετρα και σχεδόν δύο ώρες δρόμο φτάσαμε επιτέλους στον προορισμό. Το τοπίο ήταν απίστευτα όμορφο και αμέσως αυτό μας ανέβασε την ψυχολογία ακόμα παραπάνω, σκεπτόμενοι πως ακόμα και αν δεν βγάζαμε ψάρια θα είχαμε την ευκαιρία να απολαύσουμε ένα τόσο ωραίο μέρος.
Το γεφυράκι που θα ψαρευάμε
Χωρίς λοιπόν να χάσουμε ούτε δευτερόλεπτο πήραμε παραμάσχαλα τα μπαγκάζια μας και τρέξαμε να βρούμε μια κενή θέση στην γέφυρα όπου γινόταν χαμός από κόσμο διαφόρων ηλικιών που ψάρευαν! Εντύπωση μου έκανε μια κυρία μεγάλης ηλικίας με ένα παρδαλό φόρεμα και ένα τεράστιο ψάθινο καπέλο που ψάρευε και αυτή ανάμεσα στον κατά κύριο λόγο αντρικό πληθυσμό. Κοντοστάθηκα για λίγο και την παρατηρούσα ενώ παράλληλα σκεφτόμουν τι καλά που θα ήταν να υπήρχαν και άλλες γυναίκες στην ηλικία της -και όχι μόνο- να ξεφεύγουν με αυτή την όμορφη ενασχόληση από την καθημερινότητα.
Περιμένοντας το τσίμπημα
Στη συνέχεια αφού βρήκαμε το πρώτο κενό χώρο αφήσαμε αμέσως τα καρεκλάκια και τα ψυγεία για να ετοιμάσουμε τα “όπλα” μας και να αρχίσουμε το στήσιμο. Ο εξοπλισμός που επιλέξαμε να πάρουμε μαζί μας ήταν κυρίως καλάμια για εγγλέζικο και κάποια ακόμα γενικής χρήσης. Δεν θα κρύψω βέβαια πως όλοι πήραμε μαζί μας και τα σπινοκάλαμα για να το παίξουμε λίγο «Αμερικάνοι» και να δούμε τι παίζει με αυτή την τεχνική στο συγκεκριμένο μέρος. Οι επιλογές μας ήταν ένα Persicus Edius 3.90 με c.w. 5-20 γρμ. που έχω στην κατοχή μου εγώ και από ένα Persicus Elephant 4.20 με c.w. 10-30 γρμ. που έχουν ο Άρης και ο Διονύσης. Οι μηχανισμοί μας έπαιζαν από 2000 έως 2500 όπου ήταν υπέρ αρκετοί για τέτοιου είδος ψάρεμα. Όλα ήταν στημένα όπως τα είχαμε αφήσει από την θάλασσα με πετονιές διαμέτρου από 0,20 έως 0,22 για μάνα και παράμαλο fluoro coated με μήκος 40-50 πόντους και διάμετρο από 0,15 έως 0,18.
Το καλάμι μου οπλισμένο και έτοιμο πριν την μάχη
Αφού λοιπόν είδαμε ότι ο καιρός ήταν καλός και τα νερά της λίμνης θολά και ήρεμα διαλέξαμε να βάλουμε συρόμενους ίσιους (straight) φελλούς τύπου waggler με βάρος (bulk) 2 γρμ. και άλλα 2 γρμ. drop όπου σημαίνει πως και το βάρος της αρματωσιάς μας θα ήταν στα 4 γραμμάρια σύνολο. Με λίγα λόγια, το γνωστό σε όλους (2+2) που αναγράφεται πάνω και η επιλογή αυτή έγινε γιατί οι μακρινές βολές δεν ήταν ο στόχος μας, μιας και η γέφυρα που καθόμασταν ήταν στην μέση της λίμνης.
Ο φίλος του Άρη, ο Μιχάλης, με ένα ωραίο Πρικί
Το ζύγισμα του φελλού έγινε με τρία βαρίδια μαζεμένα προς αυτόν και τα υπόλοιπα απλωτά προς το παράμαλο ενώ βάλαμε μεγαλύτερο αγκίστρι απ ότι είχαμε συνήθως μιας και δεν θα ψαρεύαμε με bigattini αυτή την φορά. Επαναλαμβάνω πως όλα ήταν στημένα όπως τα είχαμε αφήσει από το λιμάνι της πόλης που ψαρεύαμε λίγες μέρες πριν και θα έπρεπε να ανακαλύψουμε εκ νέου αν έχει την ίδια επιτυχία και στην λίμνη ή όχι. Τελικά αρχίσαμε να κάνουμε βυθομέτρηση η οποία πήρε πολύ ώρα και χρειάστηκε να ανεβάσουμε πολύ το stopper του φελλού γιατί το βάθος ήταν στα 6-7 μέτρα μπροστά στα πόδια μας.
Ποικιλία ψαριών &... τεχνικών!
Πλατίκα σε spinning με... τσαπαρί!
Τελειώνοντας με την βυθομέτρηση δολώσαμε και ξεκινήσαμε αμέσως τις ρίψεις προς κάθε κατεύθυνση. Συνειδητοποιήσαμε όμως πολύ γρήγορα πως κάτι δεν πήγαινε καλά... Το στήσιμο με τις ελαφριές αρματωσιές δεν έφτανε ποτέ στον πάτο της λίμνης αφού υπήρχε τόσο μεγάλη άνωση σε αυτό το βάθος που τα 2γρ δεν ήταν αρκετά να πάνε ούτε μέχρι τα μεσόνερα! Αυτό μας ανάγκασε να αλλάξουμε τον τρόπο σκέψης και στησίματος με φελλούς Bolognese οι οποίοι είχαν μηδενικό βάρος και επιτρέπουν να βάλεις περισσότερο βάρος drop στην αρματωσιά σου καθώς έχουν μεγαλύτερη άνωση. Έτσι λοιπόν, μόνο όταν φτάσαμε τα 6-8 γρμ. ερμάτισμα αρχίσανε τα πράγματα να ρολάρουν.
Ο Άρης με το Πρικί του
Το πρώτο ψάρι δεν άργησε να βγει και ήταν ένα ωραίο Πρικί από τον Άρη που έφαγε στο σκουλήκι και σήμανε την έναρξη του “πολέμου” που επρόκειτο να ακολουθήσει. Στην συνέχεια εγώ πήρα με καλαμπόκι μια Πλατίκα ή αλλιώς Τσιρώνι και αργότερα ένα Πρικί ακόμα ο Διονύσης στο σκουλήκι με ένα “κινέζικο” καλάμι που είχε στημένο σαν αναπληρωματικό. Επίσης ένα πολύ καλό Πρικί έβγαλε ο φίλος μας ο Μιχάλης την στιγμή που ο Άρης έψαχνε χώρο στο ψυγείο να βάλει τα ψάρια που είχε βγάλει. Ήταν επίσημο το “πάρτι” είχε ήδη αρχίσει και τα ψάρια μετά από 3 μήνες απαγόρευσης πεινούσαν και έτρωγαν σε ότι και αν τους ρίχναμε μέσα!
Ο Διονύσης με τον “κινέζο” και το Πρικί του
Σε κάποια φάση μια φωνή από την άκρη της γέφυρας, που φώναζε το όνομα μου, έσπασε την αφοσίωση μας και έκανε όλα τα βλέμματα να γυρίσουν… “Άκηηη τρέχααα!” Ο Άρης έδινε μάχη με έναν αρκετά δυνατό αντίπαλο και με φώναζε να του πάω την απόχη. Τα φρένα του μηχανισμού ακουγόταν μέχρι εκεί που καθόμασταν με τον Διονύση και το μυαλό μου άρχισε να οργιάζει μέχρι να δω τι ήταν. Τελικά μια ακόμα Πλατίκα κοντά στο κιλό ήταν το ψάρι που αναστάτωσε όχι μόνο εμάς αλλά και όλους πάνω στην γέφυρα οι οποίοι μαζεύτηκαν να το θαυμάσουν καθώς, όπως μας είπαν, είναι πολύ σπάνιο να φτάσουν σε τέτοιο μέγεθος.
Η πανέμορφη Πλατίκα που έκανε τα φρένα να βογκάνε
Οι ώρες περνούσαν και αφού είχαμε “χορτάσει” ψάρι αρχίσαμε να παρατηρούμε τους γύρω μας, που ως επί το πλείστον ήταν ντόπιοι ή από την γύρω περιοχή, και με έκπληξη είδαμε ότι έβγαζαν ψάρια με τσαπαρί. Ναι καλά διαβάσατε με τσαπαρί..!! Τότε ήρθε η ώρα να βγάλουμε κάτι τσαπαρί που κατά τύχη είχαμε και με τις ανάλογες μετατροπές να τα κρεμάσουμε στα καλάμια spinning που είχαμε πάρει μαζί μας. Με μεγάλη έκπληξη είδαμε ότι πολλά Πρικιά χτυπούσαν στο τσαπαρί και μέσα σε λίγα λεπτά πήρα ακόμα μια αξιόλογη Πλατίκα με το σπινοκάλαμο μου.
Η λίμνη μας κέρδισε...
Ο ήλιος είχε δύσει για τα καλά και τα μεγάλα ψάρια έκοψαν. Την θέση τους πήραν τα μικρά και έφτασε η στιγμή που καταλάβαμε πως ήρθε η ώρα να φύγουμε. Τα ψάρια που είχαμε βγάλει ήταν υπέρ αρκετά για τον μεζέ και το κέφι μας έχοντας ήδη απελευθερώσει και πάρα πολλά μικρά που έτυχε να πιαστούν στα καλάμια μας. Αφού λοιπόν βγάλαμε μερικές φωτογραφίες όπως συνηθίζουμε να κάνουμε πάντα και μαζέψαμε τα σκουπίδια μας, φορτώσαμε τα πράγματα στα αμάξια και πήραμε τον δρόμο της επιστροφής.
Είμαι σίγουρος πως αυτό το ψάρεμα θα μείνει για πολύ καιρό χαραγμένο μέσα μας τουλάχιστον μέχρι το επόμενο ραντεβού στην λίμνη. Πέρα από το ότι κάθε φορά που θα νιώθουμε την ανάγκη να ξεχαρμανιάσουμε από τις αψαριές της θάλασσας, ακόμα και όταν θα μπουχτίζουμε από τα τσιμεντένια λιμάνια της πόλης, θα είναι σίγουρα ένα από τα πρώτα μέρη που θα έχουμε στο μυαλό για να ξανά επισκεφτούμε.. εις το επανιδείν λοιπόν Κοζάνη!
